The Trouble With Good Beginnings

“ANG HIRAP sa ibang tao, parang kailangan mo na munang manghingi ng permiso bago mo sila mahalin. Sila na nga ‘yong minamahal, sila pa ang nagagalit na parang utang na loob pa natin sa kanilang mahal natin sila. ‘Di ba nila nare-realized na ‘di natin ‘to ginusto? Wala lang tayong choice.” Dere-deretsong wika ni Holly sa pinsang si Jazeel.

“If they can’t love us back, why can’t they just thank us? After all, it was hard loving them but we did. It was hard loving Aleron but I did. Ang hirap-hirap niya kayang ispelengin!” Bahagya pang hiningal si Holly nang matapos sa pagsasalita.

Nagpaikot-ikot siya sa loob ng flower shop ni Jazeel. Doon siya dumeretso matapos siyang iwanan na lang bigla ni Aleron nang lakas-loob niyang aminin rito ang nararamdaman niya. Mariing kinagat niya ang ibabang labi para pigilan ang mapahikbi. Daig niya pa ang sinampal sa naging reaksyon ni Aleron.

Kay Jazeel dumeretso si Holly dahil bukod sa pinsan niya ito ay ito rin ang nagsisilbing pinakamatalik na kaibigan niya. Magkapatid ang kanilang mga ama. Kasundo niya naman ang lahat ng mga pinsan niya pero kay Jazeel siya pinakamalapit, siguro ay dahil na rin sa hindi nagkakalayong mga edad nila. Bukod pa roon ay madali ring pakibagayan si Jazeel. Madalas man itong tahimik ay parati naman itong handang making sa anumang problemang inilalahad rito tulad na lang ng ginagawa ni Holly nang mga oras na iyon.

Nang mapagod sa kaiikot ay naupo si Holly sa tapat ni Jazeel na kasalukuyang abala sa pag-aayos ng mga bulaklak. Dalawang uri ang mga iyon. Ang iba ay natitiyak niyang red carnation habang pinaghalong puti at pink naman ang ilan. Nilagyan iyon ni Jazeel ng pula ring laso at ibinalot. Mayamaya ay nasorpresa siya nang ibigay sa kanya ng pinsan ang mga iyon.

“Red carnation are for love and aching heart while the other flowers are rosa canina or dog rose for pleasure and pain.”

Napailing man ay tinanggap pa rin ni Holly ang mga bulaklak. Sa haba ng sinabi niya ay ang mga iyon lang ang mga lumabas sa bibig ni Jazeel. Muli siyang napailing nang mapansin ang maliit na signage sa isang bahagi ng flower shop na nakasabit malapit sa kinauupuan niya. ‘Keep calm and give flowers’ ang mga nakalagay roon. Mukhang kina-career ng pinsan ang mga salitang iyon dahil ngayon nga ay binigyan pa siya nito mismo ng mga bulaklak na magiging tagapagpaalala lang ng estado ng puso niya lalo at binanggit pa talaga nito ang kahulugan ng mga bulaklak na iyon.

“There are times when I really like you, Jaz. But there also times when I would have to think about it… just like today.”

Marahang natawa si Jazeel habang sinamyo naman ni Holly ang mga bulaklak. Pero nang muling maalala ang kasalukuyang sitwasyon ay napahugot siya ng malalim na hininga. Ni hindi niya man lang naranasan ang makatanggap ng mga bulaklak mula kay Aleron.

Kung ganoong lumalabas na parang wala naman palang nararamdaman para sa kanya ang binata ay anong tawag sa ilang linggong pinagsaluhan nila? Isang laro? Umasa na naman kasi siya. At gaya ng dati… ay nasaktan na naman siya.

“What’s wrong with me, Jaz?” Nag-iinit ang mga matang tanong ni Holly mayamaya.

isang palad niya. “Nothing, Holly.” Masuyong wika

na lang walang

“Siguro kasi minsan, kailangan nating mahulog ng ilang beses hindi para masaktan tayo kundi para sa susunod, matibay na ‘yong mga loob natin. Alam

hirap pala talagang magmahal, ‘no?” Bumuntong-hininga si Jazeel. Napatingin ito sa kawalan na para bang nahulog rin sa malalim na pag-iisip. Alam niyang gaya niya ay

na lang ibinalik ni Holly ang mga mata sa mga bulaklak. Sana gaya na lang ng mga iyon ang pagmamahal. Iyong tipong hindi nagtatagal, na pagkalipas ng ilang araw ay nalalanta rin. Pero malas

Kung alam ko lang na ganyan ang gagawin mo sa akin ngayon, sana pala ay hindi na kita binuhay noon. Ako ang nagpakahirap na makuha ang ama mo pero ikaw lang ang solong nagpapakasasa sa yamang iniwan

na patuloy pa rin sa pagkalampag sa salamin ng kanyang kotse na pansamantalang inihinto niya. Nasa gate sila ng village ng mga sandaling iyon at nakakaagaw na sila ng atensyon mula sa mga gwardya hanggang sa mga taong nagdaraan. Pero sa kauna-unahang pagkakataon ay wala na siyang pakialam sa

ng village. Lumayo si Aleron kay Holly para

niya na lang ang pagpatak ng kanyang luha. Pagod na pagod na siya. Sinong may sabi na wala nang problema ang

niyang hiniling noon na sana ay normal na lang ang buhay niya. Dahil ang pera, ang yaman, napagtatrabahuhan, napagsisikapan. Pero ang normal na buhay, hindi. Dahil may favoritism ang mundo. Pinipili lang nito ang mga masusuwerteng taong nakararanas niyon. Sana ay pwede niyang talikuran ang lahat

ito at nagagawa nilang magkita kahit paano ay palagi nitong inihahabilin na anuman daw ang mangyari ay ingatan nila ni Athan ang mansyon at huwag na huwag hahayaan si Lucia na muli pang

library at nagkukulong roon. Ipinabago nito ang disenyo ng buong bahay pati na ang mga kwarto lalo na ang master bedroom. Pinabago rin nito ang mga gamit roon pero parang hindi pa rin kinaya ng ama na tumapak muli

ilang ulit ring ginamit at ginawang

pagre-redecorate pa roon ay hindi na mababago ang mga pangit na alaalang mayroon ang bawat sulok ng mansyon. Natatandaan niyang paulit-ulit na nagsuhestiyon noon si Athan na lumipat na lang sila pero hindi pumayag ang ama. Sa dulo ay hindi rin nakatiis ang bunsong kapatid. Nang mag-edad ito ng dalawampu ay bumukod na ito

hindi niya rin naman nagawang ipagbili ang mansyon samantalang kayang-kaya niya naman kung tutuusin na bumili ng bago. Iyong bahay na walang bahid ng kasalanan ni Lucia, walang dungis.

mga alaala roon. Doon parehong ipinanganak sina Aleron at Athan. Iyon

uuwi at uuwi pa rin ito roon. Because they had always been their father’s home. Maayos na sana ang lahat kung hindi lang sinira iyon