In A Town We Both Call Home

“LEA, mahal kita. Mahal na mahal kita. Hindi lang bilang kaibigan. Ako na lang, please? And I promise I will never make you feel lonely. Hayaan mong ibangon ka ng pagmamahal ko. I can be Janna’s father. I will treat her as my own. I will love her. And I will treat you as my own, too. I will love you, too. With all that I have. With all my heart.”

Napatitig si Lea kay Timothy. Noon niya pa nararamdaman na iba na ang pagtingin nito sa kanya. Kabisadong-kabisado niya iyon. Dahil ganoong-ganoon rin siya kay Jake noon. Pero dahil hindi ito nagsasalita ay nanahimik rin siya. She didn’t want to lose their friendship.

But that was before. Naalala ni Lea ang mga magulang at si Janna. Tinanggap siya ng mga ito. Wala nang tanong pa. Naalala niya rin ang pag-iyak ng mga magulang nang mayakap ang kanyang anak. She breathed heavily. Ngayon ay nakatulog na ang anak kaya nagpaalam siya sa mga magulang na maglalakad-lakad na muna. Pero bago iyon ay may sinabi ang mga ito sa kanya.

“Mawawala lang ang sakit kapag huminto ka nang mahalin kung sino man siya na nagpapahirap sa loob mo ngayon.”

Kanina pa itinatanong ni Lea sa sarili kung paano nga ba iyon. And then came the only man who stood by her side through the years. Iyong isang taong alam niyang pagod na pagod na ang mga kamay sa pag-alalay sa mga pasyente nito pero paulit-ulit pa rin siyang sinasalo. The worst thing about falling in love was watching the one you love become busy catching someone else. Naranasan niya na iyon pero ipinaranas niya pa rin kay Timothy.

Pero wala siyang narinig mula rito. Basta nanatili lang ito sa tabi niya. “I can’t promise you anything, Tim.”

“I’m not asking for anything, Lea. Just let me love you. Freely, this time.”

Unti-unting napatango si Lea. Agad namang bumakas ang kasiyahan sa gwapong mukha ng binata. Muli ay nakulong siya sa mga braso nito. Ipinikit niya ang mga mata. Pagod na siyang mahulog. Gusto niya namang may sumalo sa kanya. Gusto niyang maramdaman na mahalaga siya, gusto niya ng taong magsasabi sa kanya na mahal rin siya, ng taong mag-aalaga rin sa kanya, ng taong siya naman ang iisipin. Dahil iyon ang mga bagay na ipinagkait sa kanya noon.

Kailangan niya rin siguro ang maranasan ang mahalin rin. Para maiangat niya na ang sarili. Para makabangon. Baka sakaling sa ganoong paraan ay matuto siyang magmahal naman ng iba. Gumanti siya ng yakap kay Timothy.

Simula sa araw na ito, kalilimutan ko nang mahal kita, Jake. Simula sa araw na ito, buburahin na kita sa isip ko. Minu-minuto kong gagawin iyon hanggang sa makasanayan ko. Hanggang sa maging oras ang minuto, maging araw, maging linggo, buwan at taon. Hanggang sa magkita tayong muli at wala na ang lahat ng sakit. Wala na… dahil wala na rin ang pagmamahal ko sa ’yo. Dahil ang sakit… hindi ba’t kadikit ng pagmamahal?

Two years later…

beautiful woman

moment that God wanted me to fall in love. Good morning, wife. I love

Always,

Timothy

bago pumunta sa kusina kung

sa kama nito at marahang hinagkan ang noo nito. “We will be meeting

at maingat na ipinaharap ang mukha nito sa kanya. Sa loob ng nakaraang dalawang taon ay parating umiiwas ang anak na pag-usapan ang tungkol kay Jake. Hinayaan niya lang ito. Pero ngayong nakabalik na sila sa Pilipinas ay hindi na iyon pwedeng ipagpaliban pa. Hindi na

magagalit sa kanya. He did the best he could. We both did our part. I

que may princess

can’t forgive him for that!” Namumula

fall in love, to be hurt is inevitable, sweetheart. Mauunawaan mo rin ‘yon kapag malaki ka na. Saka happy na si Mommy ngayon. I do have my own king now, don’t I? I just wish your Daddy will find his own queen, too who will treat you like a princess, too. Kapag nangyari ‘yon, dalawa na ang magiging family mo. Dalawa ang magiging palasyo mo.” Ngumiti siya. “Nakapagpatawad na si Mommy. Ikaw rin sana, sweetheart. Basta kapag nakita mo ang Daddy mo mamaya, tell him everything you want to say. So he can explain his side as well, okay? And please, listen

komedor. Naabutan niyang abala si Timothy na naghahain. At lahat ng mga iyon ay paborito nila ni Janna. Ilang segundong pinagmasdan niya na muna ang asawa bago niya ito nilapitan

“I love you.”

ang kanyang

nang ikasal sila ni Timothy. Pero araw-araw, pakiramdam niya ay nililigawan pa rin siya nito. Noong araw na pumunta ito sa probinsya nila dalawang taon na ang nakararaan ay binago nito nang

siya sa bahay ng mga magulang

sa sala ng bahay nila. Tumayo ang bata

is… my daughter. I’m truly sorry, ma’am and sir if it took me a long time before I came here, before I was able to fight for my family.” Masuyong nilingon siya ng binata. “Pero natuto na po ako. I’m Timothy Harrison, ma’am and