In A Town We Both Call Home

Chapter 19

AGAD na napatayo si Jake nang matanaw ang isang partikular na babaeng kapapasok pa lang ng restaurant, ang isang babaeng tinangay ang lahat-lahat sa kanya nang umalis na lang bigla dalawang taon na ang nakararaan nang wala man lang paalam, ang isang babaeng kung saan-saan niya na pinahanap pero hindi niya natagpuan, ang isang babaeng pakiramdam niya ay ibinabalik na uli ang lahat ng nawala sa kanya sa oras na nasilayan niya na ang mukha nito.

Ang mukhang sa araw at gabi sa nakalipas na mga taon ay ipinagdasal niyang makita. Pakiramdam niya ay huminto ang lahat ng bagay sa mundo at ang nananatili na lang na gumagalaw ay ang babaeng papalapit sa kanya ngayon. Everything else went blurry. All that was clear to him was… her.

She was glowing. Dati niya nang alam na maganda si Lea pero mas maganda ito ngayon. Ang mga mata nito ay nangingislap. At nang gumuhit ang ngiti sa mga labi nito ay sandaling nahigit ni Jake ang hininga. Kasabay niyon ay ang pagbilis ng tibok ng puso niya. Just the mere sight of that beautiful smile and he was back to the land of the living. Hindi niya alam kung anong gagawin kung hindi pa ito biglaan na lang tumawag sa kanya noong nagdaang araw para makipagkita. At hindi na siya nakatulog pa simula niyon. Kung pwede lang ay hatakin niya na ang oras o di kaya ay sunduin na mismo ang kanyang mag-ina ay gagawin niya.

But Lea insisted that they just meet at the restaurant inside his hotel. Isasama raw nito ang kanilang anak pero mauuna na muna itong haharap sa kanya. Pagkatapos niyon ay malaya niya na raw makakausap si Janna. And he had to abide to her conditions even if what he really wanted was to see them as fast as he could. Nang huminto sa harap niya si Lea ay nag-init ang mga mata niya.

He knew that very instant that the Lea he once knew was gone. The one in front of him was a changed woman. Sandaling kumuyom ang mga kamay niya. He wanted to hold her. Take her into his arms. And kiss her. Para siyang masisiraan sa matinding kagustuhang iyon na bumabalot sa kanya. Pero ngayon na lang sila uli nagkita. Nag-aalala siyang baka masira niya ang magandang ngiti sa mga labi nito sa oras na ikulong niya ito sa mga bisig niyang parating naghihintay sa pagbabalik nito.

God, Lea. I miss you so much.

Pero sa halip ay ibang mga salita ang lumabas sa bibig ni Jake. “Kamusta ka na?” Halos sabay pa nilang naitanong. Kahit paano ay napangiti si Jake nang marinig ang pagtawa ng dalaga. He had yearned to hear that laughter again.

“Remember the old times?” Nakangiti pa ring tanong ni Lea. “’Yong kung iisa lang naman ang tanong natin para sa isa’t isa, sabay nating sinasagot? ‘Wanna do it again now? Pagbilang ko ng tatlo, sabay tayong sasagot.”

Napatango si Jake. Sa isip niya ay nagbibilang rin siya habang ina-analyze kung ano ang eksaktong isasagot. Dahil sa nakalipas na mga taon, ang tanong na iyon ang naging isa sa pinamahirap na sagutin para sa kanya. One… two, three.

“I’m married.”

“I love you.”

Natigilan sila pareho.

how did

Bistro. Katatapos lang tumugtog roon ni Ross. Agad itong lumapit sa mesa nila at nakisaya. “Tinanggap ako ni Lea uli.

na mabilis namang lumapit sa kanila at nagpadagdag pa ng panibagong makakain at maiinom sa

you haven’t heard the bad news yet.” Mayamaya

bad news pala?” Ani Milton na nagsalubong ang mga

“What is it?” Tanong

tumunog ang alarm clock. I woke up

ay nauwi sa malalakas na pagkutos sa kanya. And he needed that. Desperately. Kailangan niya ng may mangangalampag sa ulo niya para matauhan na siya. Pagkagaling sa hotel ay sa Rack’s Bistro na dumeretso si Jake. Kailangan niya ng

Hindi nagtagal ay seryoso nang

bote at doon na uminom. Nang maubos iyon ay inagaw niya ang boteng hawak ni Ross at iyon naman ang sumunod na ininom. Sumandal siya sa upuan

lang ako ng rinig, ‘di ba?” Naalala ni Jake na parang tangang sinabi

ito. “Ako yata ang nagkamali ng rinig.” Bahagyang tinapik pa nito ang mga tainga nito bago ito muling humarap sa kanya. Bumalik ang magandang ngiti

ito ng upuan gaya ng nakagawian nila noon pero umiling ito.

ito ng dilaw na bestida na hanggang kalahati ng mga tuhod nito ang haba. Right. Yellow was her favorite color. He knew that now. Mas bumagay rin dito ang highlights nito. Para itong modelo ngayon. Hindi nakaligtas sa kanya ang humahangang mga mata ng mga kalalakihan sa restaurant nang dumaan ito. Sabagay,

sa mesa ang mga kamay ni Lea ay agad niyang napansin ang singsing nito. Para siyang sinaksak ng kung ano sa nakita. Sa pagkakataong iyon ay hindi niya na pwedeng ipagpilitan pang nagkamali siya ng rinig. Dahil iyon ang nagsusumigaw na ebidensya.

nang mga panahong ‘yon, kinailangan ko lang talagang lumayo

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255