The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

Chapter 14

“SELENA Marie. That was the name I planned to give you in case you turn out to be a girl, sweetheart. Pangalan ‘yon ng Lola mo na gusto ko sanang mamana mo,” bulong ni Yalena habang naglalakad sa may-kadilimang bahaging iyon ng kalsada. Ibinaba siya ng sinakyang bus sa huling destinasyon niyon, ang Zambales. Provincial bus pala ang kanyang nasakyan.

Nang makababa na siya ay saka lang tumino sa kanyang isipan na nasa Zambales siya nang makita ang terminal doon. Mula roon ay naglakad lang siya nang naglakad kahit nananakit pa ang kanyang buong katawan lalo na ang kanyang balakang dahil ilang oras pa lang siyang nakapagpapahinga sa ospital ay umalis na rin siya kaagad doon. Hindi niya kinayang magtagal sa lugar na iyon.

Gabi na pero hayun siya at hindi pa rin malaman kung saan magpupunta.

Nang magsimula nang manginig ang kanyang mga binti dala ng matinding kapaguran ay basta na lang siyang sumalampak sa gitna ng kalsada. Inihagis niya na lang sa kung saan ang kanyang bag kung saan nakalagay ang kanyang mga identification cards. Hindi niya na kakailanganin pa ang mga iyon. She didn’t want to be identified anymore.

Ipinikit ni Yalena ang namamasang mga mata. Mula pa kaninang naglalakad siya roon ay bihira ang mga sasakyang nagdaraan. Pero kung sakaling may dumating man ay wala na siyang pakialam.

“So the dragon fell in love with the shark. I pity the dragon. Hindi niya pa kabisado ang ugali ng pating. Paano kung bigla na lang siyang atakihin nito? Because the dragon is in love with the shark, even if the shark attacks her, she wouldn’t dare throw fire, would she?” Parang sirang-plakang umalingawngaw sa kanyang isipan ang mga sinabing iyon ni Dennis noon.

Walang buhay siyang napangiti. What a very stupid dragon.

Pagod na siya. Ayaw niya nang mabuhay pa. Mula’t sapol ay puro pasakit at pagdurusa ang hatid ng mundo sa kanya. Hinaplos niya ang kanyang tiyan.

“Baby, don’t worry. Susunod na sa `yo si Mommy,” naalala niya pang bulong bago siya nawalan ng ulirat.

NABIGLA si Bradley sa ginawang pagpreno ng driver niyang si Rey. Nag-aalalang nilingon niya ang anak na si Martina nang bigla na lang itong mahigpit na kumapit sa kanyang braso. Nakatulog na ito kanina pero dahil sa ginawa ng driver ay nagising ito. Kunot-noong inalis niya ang kanyang earphones at sisitahin na sana ang driver nang unahan na siya nito sa pagsasalita.

“S-Sir, may babae po kasing nakahandusay sa gitna ng kalsada at—”

“What?!” Kumunot ang noo ni Bradley. Ibinaba niya ang salaming bintana sa kanyang gawi at sinilip ang tinutukoy ni Rey. Totoo ngang may babaeng nakahandusay roon. Muli niyang nilingon ang inaantok pang anak. “Martina, stay here, okay? May titingnan lang kami ni Rey sandali sa labas.”

Nang tumango ang bata ay nagmamadaling bumaba na siya ng kotse. Tinakbo niya ang kinaroroonan ng estranghera at dinaluhan ito. Sa liwanag na dulot ng headlights ng sasakyan ay malinaw niyang napagmasdan ang anyo nito. Kumabog ang kanyang dibdib. Agad niyang sinilip kung may galos o pinsala sa katawan ang dalaga. Pero wala siyang napansin. Patag din ang paghinga nito pero bakas ang matinding pagod sa anyo.

“Ano’ng ginagawa ng ganyan kagandang nilalang dito sa gitna ng kalsada at ganito pang dis-oras ng gabi?” pagsasaboses ni Rey sa namuong tanong sa isipan ni Bradley. “S-Sir,” bahagyang umatras si Rey. “H-hindi ho kaya totoo ang mga bali-balitang may babaeng nagmumulto sa kalsadang ito kaya bihirang daanan ng iba kahit shortcut ho ito? Umiikot pa ho ang mga sasakyan sa kabilang kalye.”

Naiiritang tiningala ni Bradley ang kanyang driver. “Mukha bang multo ang babaeng ito?” Hinawakan niya ang kamay ng estranghera. “See? Nahahawakan ko nga siya.” Pumalatak siya. “Saka umayos ka nga, Rey. Sa tanda mong `yan, naniniwala ka pa sa mga gano’ng bagay? Saka sa payat at putla mong `yan, mas mapagkakamalan ka pang multo.”

Maingat na binuhat ni Bradley ang estranghera. “It’s late. Sa bahay na muna natin siya dalhin.”

“Pero, Sir, paano kung—”

Nahinto sa paglalakad si Bradley nang sulyapan niya ang driver. Natahimik naman agad ito. Minsan pa’y pinagmasdan niya ang mukha ng estranghera. “This woman can’t be a ghost, Rey.” Saka kung sakaling multo nga siya at bahagi lang ito ng bitag niya, handa akong magpabitag… kahit ngayong gabi lang. Naisaloob niya habang patuloy sa malakas na pagkabog ang kanyang dibdib. Ipinasok niya na ang dalaga sa kotse. Ipinuwesto niya ito sa gitna nila ng nasorpresang anak.

“Dad, who is she?”

Napailing si Bradley. “I don’t know, honey. But it looks like she needs our help.”

Masusing pinagmasdan ng bata ang estranghera habang nagsimula na uli magmaneho si Rey. Mayamaya ay pareho silang natigilan ng driver nang bigla na lang pumalakpak ang kanyang magsasampung taong gulang na anak.

knew it! God won’t fail me.

mga kilay ni Bradley. “What do

in that church, I made a wish.

hindi pamilyar na kwarto. Pinaghalong dilaw at puti ang kulay niyon. Sa palagay niya ay ganoon

siya. Kasabay niyon ay nanumbalik sa kanyang isipan

Napabangon si Yalena kasabay ng paghawak

ang isang napakagandang batang babae. Nakatali ang kulay-mais na buhok nito sa magkabilang gilid. Lumarawan ang saya sa maliit na mukha nito nang makita

kita rito. Umaasa po akong gising na kayo. You’ve been sleeping for more than

hurting. I’m hurting so much. I can’t believe

ang mga kilay ng bata. Naupo ito sa tabi ni Yalena at pinunasan ang kanyang mga luha sa pagkagulat niya. “Don’t cry. Ligtas ka na po. Nakita ka namin ni Daddy kagabi. He saved you and brought you to our

Yalena. “But I didn’t want to be alive. I have no more reason to live.” Mas

“Daddy said to pray when you’re hurt or when you’re afraid. Can

“I can’t.” Pumiyok ang boses

mga mata at bumulong ng mga salitang napakainosente para sa pandinig ni Yalena pero walang dudang sincere ito sa pagdarasal, isang bagay na kailangang-kailangan niya ngayon. “Dear Jesus, please take away

gising ito ay hindi nagsasalita. Bihira rin nitong galawin ang mga pagkaing dinadala nilang mag-ama sa inookupang kwarto nito. Madalas ding malayo

na sinabi nito. Sadyang napakahiwaga nito. Ginusto nitong makaalis sa kanyang bahay pero pinigilan nila ni Martina dahil halata pa ang panlalambot ng

hindi ito nagpumilit nang husto na makaalis na parang wala nang balak pang bumalik sa kung saan man ito nanggaling. Pero walang mababakas na anumang emosyon sa mga mata nito. Ang mayordoma sa kanilang bahay ang siyang katulong pa ng dalaga sa pagbibihis ng mga pinamili niyang damit dahil ni hindi ito umaalis sa kama.

pag-asa na ang hatid niyon para sa kanila ng anak. Bahagya siyang napangiti sa naalala. Martina was patient towards the stranger. She had always been like that. Sa palagay niya ay bunga na rin iyon ng kasabikan nitong magkaroon ng

kanyang ngiti. Martina had to cry before the woman could eat. Hindi maikakaila ang matinding pag-aalala ng kanyang anak para sa estranghera at mukhang kahit

Sa susunod na linggo ay kailangan na nila ni Martina na bumalik sa Portland dahil nagbabakasyon lang sila sa Pilipinas. Dinalaw lang nila ang puntod ng kanyang mga namayapang magulang. Taon-taon sila kung umuwi ng anak. At ang bahay na kinaroroonan ay ang

Bumuntong-hininga si Bradley at tatayo na sana mula sa kinauupuang stool nang marinig niya ang pag-ungol ng estranghera. Bumalik ang tingin niya rito. Pabiling-biling ito sa kama.

beg you, Doc. Save my baby. The baby is all I

ipinakikitang ugali ng dalaga. Base sa mga sinabi nito ay mukhang

baby can’t be dead! You’re lying!” Humagulgol ito. “Tell me you’re lying, Doc! My

itong niyugyog sa mga balikat. Luhaan pa ring nagmulat ang dalaga.

“Have you ever experienced just waking up one

ang pakiramdam ko,” mayamaya ay bulong ni Bradley. Gumanti siya ng yakap sa dalaga. “Woman, I don’t know exactly what to say to you. Musikero lang ako. `Sabi ng mga kaibigan ko, sablay daw ako pagdating sa pagpapayo. But life is like a music, stranger. We make our own lyrics and song. But surely we can’t create sad songs for the

pa para sa ‘kin,” basag ang boses na sagot ng

“Damn,” Napahugot si Bradley nang malalim na hininga. “Paano

wish no one could see me, that no one could hear me. I’m too hurt to be seen and be heard by

ang gusto nito. Iyon ang minsan niyang hiniling nang maghiwalay sila ng ina ni Martina;: ang pansamantalang magtago

Can you

dalaga. “Then I will hide you.

to trust anymore. Ni hindi nga ako sigurado kung kaya

ka nanggaling. Literal na wala akong alam tungkol sa `yo. Pero isasama pa rin kita sa pag-alis namin ni Martina papuntang Portland. That’s trust, stranger. And one day, I’m going to teach you more about that word.” Kinindatan ni

for the shark’s downfall. But they never thought it would be this easy. Ni hindi

na si Alano habang abala pa rin siya sa pagtatanim ng mga halaman. Hindi nabuhay ang mga naunang halaman na itinanim niya noong nakaraang linggo kaya muli siyang

si Ansel. “Kaunting pang-uuto pa nila at baka magpadala na ako sa suggestion nilang magbukas ng restaurant. I’m improving, bro. Yalena must come back to see that.” Nang matapos sa pagtatanim ay tinapik-tapik niya pa ang lupa. “I beg you, plants. Please grow so

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255