DUMIIN ang pagkakahawak ni Ansel sa manibela matapos niyang maigarahe ang kanyang kotse at sa wakas ay matanaw si Yalena. Nakatayo ito malapit sa guardhouse pero nang makita ang kanyang kotse ay dahan-dahan itong naglakad palapit sa kanyang sasakyan. Nahigit niya ang hininga. Halos mabaliw na siya sa nakalipas na mga araw. Ni hindi siya mapakali. Ang buong akala niya ay hindi na magpapakita pa sa kanya ang dalaga.
Sumama pa ang loob niya nang mapag-alamang parehong nakauwi na sina Maggy at Clarice kina Austin at Alano noong nakaraang araw habang siya ay patuloy na naghihintay. Walong araw na ang lumipas simula nang walang kaabog-abog na naglaho ang kanyang dragon. Beinte-kuwatro na ng Disyembre nang araw na iyon. Tuwing Noche Buena at Pasko, kadalasan ay nagpupunta silang magkakapatid sa Olongapo para ipagdiwang iyon kasama ng mga magulang. Pero hindi niya magawang umalis. Dahil may hinihintay siya. Kaya laking tuwa niya nang tumawag si Yalena nang umagang iyon at nagyayang magkita sila sa sementeryong iyon. Wala nang tanong-tanong. Umoo siya kaagad.
Nang sa wakas ay tumawag na si Yalena, pakiramdam ni Ansel ay kaya niyang pumunta sa kung saan mang gustuhin ng dalaga para lang makita ito. Dahil hindi tinted ang salamin ng kanyang kotse ay malinaw nilang nakikita ng dalaga ang isa’t isa. Nag-init ang mga mata niya nang makita ang matamis na pagngiti nito. Yalena was glowing. She wasn’t wearing dark clothes anymore. Ang buong akala niya ay mahilig lang talaga ito sa mga ganoong kulay. Kaya ikinasorpresa niya nang makitang nakasuot ito ng peach na bestida na hanggang mga tuhod ang haba.
Inilahad ni Yalena ang palad nito. Nagmamadaling bumaba si Ansel ng kanyang kotse at tinakbo ang kinaroroonan ng dalaga. Agad na ipinaloob niya ito sa kanyang mga bisig. Naipikit niya ang kanyang mga mata nang maramdaman ang pagganti nito ng yakap.
“I’m so sorry, Ansel. Alam kong nag-alala ka. Kinailangan ko lang na—”
“Sssh. Wala ka nang ibang kailangang sabihin pa. I’ve learned the hard way. From now on, I won’t force you to open up to me anymore. I promise I’ll be more understanding,” agad na sinabi ni Ansel. “I’m sorry kung na-pressure ka sa mga ipinagtapat ko noon. Hindi na mauulit. Right now, I’m just so glad that you finally showed up before I go completely nuts.” Humigpit ang pagkakayakap niya sa dalaga.
Her presence was the greatest gift he had ever received that Christmas.
“COME, I’ll introduce you to the two of the most important people in my life,” ani Yalena nang sa wakas ay bumitiw kay Ansel. Siya na ang kusang humawak sa palad nito at mayamaya ay marahang hinila ito papasok sa sementeryo. When she was younger, when she still believed in fairy tales, she dreamt of taking her prince or her knight in a sacred place and there, she would give him her yes. Sa simbahan niya iyon pinangarap noon. Pero hayun sila ni Ansel sa sementeryo ngayon.
Malayo iyon sa pinangarap niyang simbahan pero sagrado pa rin naman iyon. Nakapagdesisyon na siya. Palilipasin niya lang ang Pasko at Bagong Taon at makikipagkita na siya kay Dennis para personal na aminin dito ang pagtiwalag niya mula sa kanilang plano. Dalangin niya ay magawa siyang maunawaan ng lalaki. Tinimbang niya ang mga bagay-bagay sa nakalipas na mga araw lalo na noong mapag-isa siya at umuwi na sina Maggy at Clarice.
Hindi na siya tatakas. Hindi na siya iiwas. Haharapin niya na ang nakaraan para kay Ansel.
Makikipagsapalaran si Yalena sa binata. Panghahawakan niya ang seguridad, kaligayahan, at pag-ibig na pangako nito. Haharapin niya ang kanyang mga bangungot na kasama ito. Ang tagal niya nang nakikipaglaban sa mga multo ng nakaraan at gusto niya nang ipahinga ang kanyang puso. And she knew Ansel was worth quitting those battles. Huminto siya sa tapat ng lapida ng mga magulang.
“Sila ang mga magulang ko. Sina Vicente at Selena de Lara.” Nilingon ni Yalena ang binata nang matahimik ito. Pagharap niya ay nahuli niya itong nakatitig sa kanya. Kumunot ang noo niya. “What? Ayaw mo ba silang makilala?”
“Hell, no!” Nagmamadaling tiningnan ni Ansel ang puntod ng mga magulang ni Yalena. “I’m so sorry for the word, Mr. and Mrs. de Lara. Nagulat lang po ako dahil ang tagal ko nang hinihintay na gawin ito ng anak ninyo.” Bahagyang yumukod pa ang binata. “It’s a pleasure to meet you both. Ako po si Ansel McClennan at mahal na mahal ko po ang anak ninyo, Sir and Ma’am. I just hope both of you from up there could guide her heart so she could learn to love me back. At ipinapangako ko po, iingatan ko si Yalena.”
Namasa ang mga mata ni Yalena. Sino bang mag-aakala na ang binatilyong hinangaan at minahal niya noon ang siya mismong magbibitaw ng ganoong mga salita sa kanyang mga magulang ngayon?
“I love every food you’ve served me before, Ansel. Hindi ako magsisinungaling at sasabihing the best ang lasa ng mga niluto mo,” nangingiting pag-amin niya mayamaya. “Dahil may pagkakataong matabang, matamis o maalat ang mga ‘yon. But I loved them simply because you were the one who cooked them. Wala akong sinasabi dahil hindi ko naisip na dapat pala may sasabihin din ako.”
Bahagyang natawa si Yalena nang bumakas ang pagkalito sa anyo ni Ansel. “I never had a man in my life before. Kaya pagpasensiyahan mo na kung hindi ko alam ang gagawin pagdating sa `tin. I admit for being too cold for far too long. But having you in my life brought me warmth. And I didn’t know how to deal with that warmth. Dahil bago sa akin ang pakiramdam na ‘yon. Wala rin akong partikular na pelikulang gusto,” pagbibigay niya ng kasagutan sa mga sinabi ng binata noon. “But I did enjoy every movie I’ve watched with you. You said you wanted to know what makes me happy. Simple lang. Ikaw.”
Natulala ang binata.
Ipinaikot ni Yalena ang mga braso sa batok ng binata. “Alam ko na marami ka pang gustong malaman tungkol sa buhay ko. But you have the rest of our lives to ask me. But for your own peace of mind, let me tell you a brief detail about me. I’m Yalena de Lara, twenty-nine.” Mapaglarong kinindatan niya ang binata. “Isa akong abogada pero plano ko nang magretiro dahil gusto ko nang manatili rito kasama mo. When I was younger and a dreamer, I believed in fairy tales; in kings and queens, in princes and princesses. `Tapos nakilala kita. You brought back the girl and the dreamer in me. Hindi ako prinsesa pero naniniwala akong natagpuan ko na ang prinsipe ko. And he’s standing right next to me.” Masuyo siyang ngumiti. “And I love him. At ngayon, sa harap ng mga magulang ko, gusto kong iparating sa kanya na tapos na ang paghihintay niya. Hindi na ako lalayo. Hindi na ako matatakot magmahal. Mahal kita, Ansel McClennan.”
That’s why I find you scary. You can insult me, annoy me, and make me feel stupid and happy all at the same time. Kayang-kaya mo akong saktan. Kaya araw-araw, ipinagdarasal ko na lang na sana, sana hindi mo gawin. Because I don’t think I could handle it. You
ko.” Tuluyang bumagsak ang kanyang mga luha. “Promise me, you won’t hurt me.
“I promise. God… this is the best
ng mga Alvero kung saan magkakasamang pinaglalamayan ang kanyang mga magulang at ang
palatandaan na totoo ngang patay na ang kanyang mga magulang, para hindi niya masilip ang mga nakikiramay, ang mga nagkalat na korona ng bulaklak, at ang mga kabaong. Sa loob ng
na pumayag ang kanyang Tito Harry sa gusto niya. Pareho pa silang nabasa bago siya nito napilit na pumasok
dahil ang kakambal na lang ang mayroon siya. Gustong-gusto niya itong damayan pero
rin tingnan ng kakambal habang
kinailangan daw na takpan ang mga iyon dahil nasira na ang mukha ng kanyang mga magulang at ng Tito Roman niya dahil sa nangyaring insidente. Dumadagundong ang dibdib na napahinto siya sa
mukha. Nangilid ang kanyang mga luha nang masalubong ang mga mata nito. Pakiramdam niya ay nakatitig siya sa mismong mga
go back in the pool area and stay there forever. Kung hindi ka sasama sa sementeryo, okay lang. But
galit at sakit ang dibdib na sigaw ni Yalena. “Malinaw ‘yong usapan namin ni Mommy
awa. Awa. Hindi niya kailangan iyon. “Stop looking at me like that! `Wag kayong maawa sa akin dahil hindi ako nakakaawa! Why don’t you all just leave?” sigaw ni Yalena at mayamaya ay nagtatakbong umakyat sa hagdan, papunta sa kwarto. Pero naabutan siya ni
“Yalena!”
na damit. “Bakit ba lahat na lang kayo, nakaitim? Stop this crap! No one is dead! Babalik pa sina Mommy at Daddy. Baka na-late lang sila. God…” Pumiyok ang kanyang boses. Nanghihinang napasandal siya sa pinto ng inookupang kwarto.
mga luha. Umayos siya nang tayo. “What am I doing?” Natawa siya. “Bakit ba ako umiiyak? Wala namang nakakaiyak.” Pumasok na siya sa kanyang kwarto. Binuksan niya ang closet at namili ng isusuot. “Maggy, help me pick a dress. Kailangan maganda pa rin ako sa pagdating nina Mommy at Daddy.” Bahagya siyang ngumiti at mayamaya ay naghalungkat ng mga isusuot. “I should have done this three days ago. Ang baho-baho ko na.
Yalena ang dilaw at pink na bestida at ipinakita sa kakambal. “Ano
kunin sa kanya ni Maggy ang mga damit at basta na lang initsa sa sahig. Hinawakan siya
“Ano
“Yalena, they’re dead! Our parents are
bangon. Tumaas-baba ang kanyang dibdib. God… kailan ba hihinto ang mga bangungot niya? Naramdaman niya ang pagkilos ni Ansel sa kanyang tabi. Bumangon din ito at marahang niyakap siya mula sa
nightmare?” namamaos
Hindi nakasagot si Yalena. Dahan-dahang nilingon niya
nagpunta sa banyo. Mabilis na ini-lock niya ang pinto niyon at mayamaya ay binuksan ang shower. Mahinang naiuntog niya ang ulo sa tiles na dingding ng banyo kasabay niyon ay ang kanyang pag-iyak. Sumalampak siya sa sahig at isinubsob ang
magkakasunod na pagkatok at pagtawag sa kanya ni Ansel mula sa labas pero hindi niya magawang tumayo at pagbuksan ito. Hindi
Daddy, gusto ko na ring mag-move on. Pero
na tanong ni Ansel kay Maggy nang lapitan niya ito. Kasalukuyan itong abala sa pag-iihaw sa hardin ng kanilang mansiyon habang nasa kusina naman sina Clarice at Yalena na magkasama
na bigla na lang pinabili ni Maggy. Dahil alam na naglilihi ang asawa ay wala nang sali-salita pang kumaripas si Austin papunta sa