The Fall of Thorns 3: Ansel McClennan

Alzheimer’s disease, it is something that everyone would desperately try to get away from… but not me. Nang malaman kong may ganoong uri ako ng karamdaman, natuwa pa ako. Dahil alam kong magagamit ko iyon para makatakas at para makalimutan ang lahat. Gagaan pa kahit paano ang loob ko kapag dumating ang panahon na hindi ko na magagawang makapagsulat sa aklat na ito. I will no longer need an outlet to release the pain. Gustong-gusto ko nang makalimot dahil habang nakakaalala pa ako, paulit-ulit ko siyang babalikan. Dahil iyon ang parating iuutos ng puso ko at paulit-ulit ko ring mararanasan ang kamatayan.

It’s a slow death watching Carla fall apart because of me. Subalit makasarili ako. Watching the one you love fall for someone else hurts. Watching her be happy with someone else hurts even more. Subalit walang anumang salita na maglalarawan sa sakit na mararamdaman mo sa oras na makita mong nasasaktan ang ipinangangalandakan mong pinakamamahal mo nang dahil sa kagagawan mo.

I’m sick of dying every single day. Gusto kong kalimutan na sinaktan ko si Carla, na sinira ko hindi lang ang pamilya niya kundi pati na ang pamilya ng iba. Gusto kong kalimutan na ako ang dahilan kung bakit nawalan ng mga magulang ang mga batang iyon. I wanted to forget that I am more than a sinner, that I am a liar, a traitor, a thief, and a murderer. Gusto kong kalimutan ang kwento ng buhay ko para kapag dumating ang araw na nagkaharap kaming muli ng mga anak ko, magagawa ko kahit paanong salubungin ang kanilang mga mata kahit nangangahulugan iyon na wala na akong maaalala.

Sa buong buhay ko, dalawang ulit pa lang akong naging masaya. Una ay nang makita ko si Carla sa kauna-unahang pagkakataon. Pangalawa ay nang maging ama ako nina Ansel, Alano, at Austin. The rest of my life is filled with tragedy, with memories that I’m too hurt and too embarrassed to remember.

Alam ko na isang araw ay malaki ang posibilidad na mabasa ito ng isa sa mga anak ko. Nakiusap ako kay Alexandra na itago ang lahat ng mga diaries ko mula pa noon hanggang sa mga sandaling ito. For a man who had been called an ass, a villain, a terminator, and a cruel businessman, who would have thought I’d have diaries? Ipinalagay ko ang mga ito sa library. Umaasa ako na isang araw ay maaantig ang kuryosidad ng mga anak ko para mabuklat ang mga ito, para mahantad ang mga bagay na kailanman ay hindi ko magagawang aminin sa personal. I want them to be the ones to give justice to Clarice and the twins, justice that I am never capable of giving.

kapatawaran, kahit ang kapatawaran nina Maggy, Yalena, at Clarice. Wala akong karapatang maghangad matapos ang lahat. Dalangin ko lang na sana ay matuto sila mula sa aking mga naging pagkakamali, na kapag nagmahal

ako sa posisyon para mag-ambag ng mga payo ukol sa pag-ibig. But I do have a lot to say about pain and

Benedict

na pagkatao ng kanyang ama. Pero sariwang-sariwa pa rin ang frustration at sakit sa puso niya na parang kahapon lang nabasa ang journal na iyon. Nalipat ang atensiyon niya sa nakababatang kapatid na si Austin nang kunin nito mula sa kanya ang hawak na journal. Katulad ng iba pang journals ay

ang noo niya. “Ano’ng gagawin mo sa mga

“May ilang mga entries sa journals na para kina Clarice, Maggy, at Yalena,” ani Austin. “At kailangan nilang mabasa ang mga ‘yon. I think that was Benedict’s selfish way of asking forgiveness.” Bahagyang humina ang boses nito. “But the old man is right, Al. Totoong wala siyang karapatang humingi ng kapatawaran. He doesn’t deserve it, not in this lifetime, at least.” Mayamaya ay ipinilig nito