Once Upon A Time

HINDI kaagad nakalapit si Selena kay Dean kahit pa nakita niya na ito sa tapat ng gate ng kanilang mansyon. Nakaupo ang binata sa hood ng kotse nito at nakapaloob ang mga kamay sa bulsa ng suot na leather jacket. Nakatingala ito sa kalangitan kaya hindi kaagad siya napansin nito.

Hindi inakala ni Selena na papayag si Dean na makipagkita sa kanya ng ganoong oras. Ayon rito ay mahigit apat na oras ang distansya ng unit nito sa mansyon ng kanyang pamilya. Pero nagmaneho ito ng ganoon kalayo para lang pagbigyan siya. Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi. Noon naman lumingon ang binata sa gawi niya na para bang naramdaman na nito ang presensiya niya.

Nagtama ang kanilang mga mata. Parang napakaraming gustong sabihin ni Dean base sa mga titig nito sa kanya. Kung sana ay kaya niyang basahin ang nilalaman ng isip nito. He looked wonderful just sitting there. Tinatangay ng pang-umagang hangin ang mahabang buhok nito. At kahit pa nangangalumata ito ay hindi pa rin nabawasan ang gandang lalaking taglay nito.

Halos hindi makapaniwala si Selena na pinupuri niya si Dean. Kung malalaman lang siguro ng mga kaanak o ni Adam ang mga iniisip niya ay wala na siyang mukhang maihaharap pa sa mga ito.

“Gusto kitang lapitan.” Anang binata. “Pero nag-aalala ako na baka maalarma ka. Kaya kung handa ka na, you can sit beside me.” Tinapik nito ang espasyo sa tabi nito bago ito matipid na ngumiti. “It was so good to see you in the morning, Selena. Magandang panimula ng araw. Just like the old-“ Mayamaya ay napailing ito.

Nagsalubong ang mga kilay ni Selena. “You were saying?”

Muling napangiti na lang si Dean pero hindi maikakaila ang lungkot sa mga mata nito. “Nothing.”

At gaya ng dati ay naaapektuhan si Selena sa kalungkutan na nakikita sa binata. Naalala niya ang iniregalo nito sa kanyang painting noong twenty-fifth birthday niya. Kinuha niya iyon sa townhouse niya at ipinalipat sa kwarto niya sa mansyon tutal ay iginigiit ng ama na doon na siya tumira. Ta-tatlo na lang daw sila ay bubukod pa siya. She loved that painting. Kahit na ang sarili ang nakaguhit roon, pakiramdam niya minsan ay si Dean ang siyang nakikita niya sa tuwing tumitingin siya roon.

Naupo si Selena sa tabi ni Dean. Sa loob ng ilang sandali ay nanatili lang silang tahimik na para bang kuntento na sila na malapit sila sa isa’t isa. Wala nang iba pang salitang kailangan. Pero mayamaya ay si Dean rin ang naunang bumasag sa katahimikan.

“Kumusta ka na? Masaya ka ba?” Marahang tanong ng binata.

“Masaya naman.” Paano ba ipapaliwanag ni Selena kay Dean iyong parang parating kulang na pakiramdam niya? Isang uri ng kakulangan na naglalaho lang sa tuwing kasama niya ito? Paano niya ba iyon sasabihin sa paraang mauunawaan nito kung kahit siya ay hirap na hirap na ring maunawaan ang sarili?

“Ikaw, Dean, kumusta ka na?”

“Trying to survive each day.” Nilingon siya ni Dean. “Mahal mo ba si Adam, Selena?”

Nagulat siya. Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na tinanong siya ni Dean ng tungkol sa bagay na iyon. Ganoon pa man ay ngumiti siya. “Mahal ko siya.” Iyon ang alam ko. “Mahal ko siya.” Ulit niya sa mas mariing boses para kumbinsihin ang sarili. “Mahal ko si Adam.”

Natawa si Dean pero walang kasingpait iyon sa pandinig ni Selena. “Hindi ako naniniwala sa sumpa. Pero mukhang nagalit si Pepe San Diego kaya ngayon heto at pinatutunayan niya sa akin na tama siya at mali ako.” Tumayo ang binata. Nang mga sandaling iyon ay pumutok na ang liwanag sa buong kapaligiran. “Kapag lumaki-laki na si Elijah at dumating ang panahon na natutunan niya nang magmahal, alam mo kung ano ang unang sasabihin ko sa kanya?”

sa lalamunan ni Selena kahit pa hindi niya gaanong maunawaan ang mga sinasabi ni Dean. Para siyang nasa loob

At sa dulo ng lahat ng ito, ang pinakamainam

mga mata ni Selena sa narinig. Hindi maitatanggi ang hapdi sa boses ng

I’m in love with? The one who fell in love with the prince’s subordinate?” Sa halip ay wika ni Dean. “She had a change of heart, Selena. Na-in love siya uli sa isang prinsipe. At kung sakali man na

na kahit na anong pakikipaglaban ang gawin mo, hindi uubra. Pakisabi sa kanya na pinapakawalan ko na siya. Hindi dahil ayoko na o napagod na ako. Lalong hindi dahil hindi ko na siya mahal. Kundi dahil nangako ako sa kanya na pakakawalan ko lang siya sa oras na makita kong wala ng pag-asa at hindi niya na ako mahal. At ito na iyon. Ayoko na siyang patuloy na itali sa akin. Natatakot na akong masakal siya lalo na at mukhang hindi talaga siya ang para sa akin.” Gumaralgal ang boses ni Dean. “I love her so much. But lately, I can’t help but feel so down. Loving her gave me strength the same way that it was making me weak right now.

do I make you feel better?

si Dean. Ibinuka nito ang mga braso. “Payakap…

nang pagda-dalawang isip na lumapit si Selena kay Dean at buong higpit na niyakap ang binata. Gumanti ito ng yakap kasabay niyon ay narinig niya… ang pagtangis nito. Para siyang dinurog. Para siyang binasag, sa sobrang sakit na nararamdaman ay hindi niya iyon makuhang ipaliwanag. Ang alam niya lang ay nasasaktan siya sa kaisipang

“Tama na.” Pumiyok ang boses ni Selena. “Tama na, Dean,

gagawin ko, Selena? Natatakot ako. Nag-aalala

“Then don’t.”

ako sa nakalipas na mga buwan kasi ang sabi nila, ang puso, parating makakaalala sa kabila ng lahat.

nitong iparating? Magsasalita pa sana siya nang mayamaya ay humiwalay na sa kanya si Dean. Pinakatitigan nito ang kanyang mukha na para bang kinakabisa nito iyon bago siya nito marahang dinampian

na sinabi ni Dean bago ito nagpaalam na. Sumakay na ito sa kotse nito at pinaharurot iyon

para bang hindi na sila muli pang magkikita? Bakit kung tingnan siya nito ay para bang siya ang prinsesa na tinutukoy nito na ayaw nitong pakawalan? Natutop niya ang dibdib kasabay ng pagbagsak ng

nanatili si Selena sa labas ng gate bago siya nagpasyang pumasok na. Pero bago iyon ay nalingunan niya ang mga magulang sa veranda na parehong nakatitig sa kanya. May luha rin siyang natanaw sa mga mata ng ina habang hindi

ng mga mata niya nang makita ang ama na nakasandal na sa headboard ng kama nito habang nakabukas ang mga braso sa kanya. Hindi siya likas na emosyonal. Pero nitong mga nakaraang araw dala ng samu’t

pinapupunta siya sa ospital. Ito ang nagbalita sa kanya na pagkalipas ng halos walong taon, nagkaroon ng himala at nagising ang kanyang ama. Ora-mismo ay iniwan niya ang lahat ng ginagawa. Ni hindi na siya nakapagpalit pa kaya bakas pa ang pintura sa kanyang mga palad at damit.

niya kasama si Adam sa labas ng ospital na hinaharangan rin ng mga gwardya kaya hindi nakapasok. Ipinagtaka niya iyon nang husto dahil siya ay walang kahirap-hirap na nakapasok matapos niyang kumpirmahin ang

anak.” Namamaos pang sinabi ng ama.

dami ng pinagdaraanan niya, kailangang-kailangan

“Dad, I’m so sorry.” There. Sa tuwing binibisita ni Dean ang ama ay parati niyang sinasabi iyon rito. Hindi niya alam na darating pa ang pagkakataon na magagawa niyang personal na humingi ng tawad rito, na magagawa pa nitong marinig iyon. Kahit paano ay nagluwag ang kanyang kalooban. “I’m so sorry for putting you into that state for

ama sa kanya. Pinakatitigan siya nito. Napuno ng luha ang mga mata nito. “Bago ka umalis,

na nagtatalo tungkol kay Adam. Harry was insisting that Adam recognize him. Nag-iba na kaagad ang kutob ko. Kaya palihim kong ipina-DNA test si Adam.” Nagtagis ang mga bagang ng ama. “And the day you were about to leave was the exact same day I discovered that Adam isn’t my son.

at that time. Leonna’s betrayal was just too much to bear. Lalo na at inakala kong akin talaga si Adam. Bukod pa roon ay napamahal na rin sa akin si Leonna. Kaya sa kabila ng pagna-nag niya, I continued to hold on. But believe me, son, your mother was the very first woman I loved. Maling panahon nga lang siguro. Pero wala na akong naramdaman

didn’t know that Leonna send her away. Ang akala ko ay kusa siyang umalis nang alukin siya ng pera ni Leonna pati ng pamilya ko at tinanggap niya iyon. I was so brokenhearted when I heard that to think that I was planning to process my annulment with Leonna. At iyon ang matinding pagkakamali ko. Dapat pala, itinuloy ko