Once Upon A Time

NAKAHINGA nang maluwag si Selena nang sa wakas ay sagutin ni Adam ang tawag niya. Napasulyap siya sa kanyang relo. May labing limang minuto pa mahigit bago ang oras ng pagkikita nila ng binata. Pero hindi na siya mapakali. Ganoon siya parati sa tuwing may fashion show at ilo-launch ang mga damit na siya ang nag-design. Kahit pa kampante sa mga likha ay kinakabahan pa rin talaga siya.

Si Adam ang nangakong susundo sa kanya at siyang magiging escort niya sa gabing iyon. Sa tuwing mayroon silang okasyon na pupuntahan na may kaugnayan sa kani-kanilang mga trabaho kung saan muli silang haharap sa mata ng publiko ay parati naman siyang nasasamahan ng kanyang fiancé, sa awa ng Diyos. Sa mga date o personal na lakad lang nila talaga madalas na sumasablay ang binata.

Inipit ni Selena sa pagitan ng tainga at balikat ang cell phone pagkatapos ay pinagkiskis ang nagpapawis na mga palad. “I’m getting really frantic here, you see.” Idinaan niya sa tawa ang tensyong nararamdaman. “Are you on your way now?”

“Selena, I’m really sorry. Paalis ako ng office pero sa Singapore ako dederetso ngayong gabi. Biglaan kasi. Pero pangako, babawi ako sa ‘yo pagbalik ko. I have an urgent meeting with a client. Pero ‘wag kang mag-alala. I already asked Dean to accompany you-“

Napaawang ang bibig ni Selena. Naglaho ang kabang nararamdaman niya. Sa halip ay ibang uri ng panlalamig ang lumukob sa kanya. “Anong sinabi mo?”

Narinig niya ang pagbuntong-hininga ni Adam sa kabilang linya. “I’m really sorry, sweetheart-“

“Parating dumaraan ang pasko at bagong taon. Doon lang tayo nagkikita ng maayos at may mga kasama pa tayo. Hindi pa ‘yon nagtatagal. Dumaraan din ang Valentine’s Day. Siyempre, mero’ng celebration sa company kaya nagkakasama uli tayo. But during those times, you were busy talking with colleagues or even with your clients again.” Wala sa loob na wika ni Selena. “Dumaraan parati ang birthday ko. Minsan, pumupunta ka. Madalas, wala ka.

“And then there were our dates. Kung hindi ka nali-late, hindi ka naman dumarating. O kung dumating ka man, nagmamadali ka pang aalis. Madalas, si Dean ang nakaka-date ko. Noong

“Selena-“

o pang-apat lang ako sa mga priorities mo, tatanggapin ko.” Namasa ang mga mata ni Selena. “Pero Adam, sobra-sobra naman na ‘to. Sa lahat ng mga naging pagkukulang mo, wala kang narinig sa akin. Kasi mahal kita kaya tinatanggap ko ang lahat ng kaya mo lang ibigay. Pero hindi naman parating magbibigay lang ako ng magbibigay ng walang natatanggap kahit katiting lang na pagpapahalaga.

tutuusin ang fashion show para sumama ang loob

problema nila. Ayaw ba talaga siya nitong pakasalan? Kung ganoon ay bakit hindi na lang nito sabihin? Kusa ba siyang pinapasuko nito para siya na lang ang umayaw? Dahil nang

na mabawasan iyon ay para bang lalo pang nagyeyelo ang puso niya. She wanted so badly to make their relationship work but Adam was not helping her. Pero ano

kaya ni Selena ang ganoong sitwasyon. Natatakot at napu-frustrate na siya sa

marinig siyang nag-doorbell ay ni hindi siya kumilos para buksan ang gate. Nasisiguro niyang si Dean ang dumating. Pero hindi na siya sigurado kung gusto niya pa ring tumuloy sa fashion show. Mahusay at maaasahan ang secretary niya. Pwede niya

sila ni Adam. Kaya gaya ngayon ay kusa nang binuksan ng

“Selena.”

na naabutan niyang nakasandal sa gilid ng pinto na kanina niya pa binuksan sa paghihintay kay Adam. Dean looked dashing in his black suit. Nadidismaya

“How can I make you