In A Town We Both Call Home

Chapter 24

One and a half year later…

“WHAT are you doing here?” Nabiglang tanong ni Lea nang matapos niyang buksan ang pinto ng kwarto niya ay dere-deretso nang pumasok si Jake. Naupo ito sa kama niya. Tinapik nito ang espasyo sa tabi nito pero nanatili lang siyang nakatayo malapit sa pinto.

“Alam kong nahihirapan kang makatulog sa gabi. So, here I am. Nakatulog na ang anak natin kaya ikaw naman ang patutulugin ko.” Ngumiti ang binata pagkatapos ay tumayo at humakbang palapit sa kanya.

Napaatras si Lea nang makita ang pilyong kislap sa mga mata nito. Pero sa kakaatras niya ay bumangga na ang likod niya sa pinto. Nanlaki ang mga mata niya nang bigla na lang siyang buhatin ng binata. Marahan siya nitong inihiga sa kama at kinumutan siya hanggang sa mga balikat pagkatapos ay tumabi sa kanya. Naupo ito roon at sumandal sa headboard.

“I’m really just going to tuck you to bed, honey, don’t worry.” Kinindatan siya ni Jake. “Parehong-pareho kayo ng prinsesa ko. Hirap makatulog sa gabi. The other night, I tried singing Tatlong Bibe for her. Pero imbes na makatulog, inabot siya ng hanggang hating-gabi na halos sa katatawa.” Sumimangot ito. “Naiintindihan kong hindi kagandahan ang boses ko. But must she really laugh that long?”

Wala sa loob na napangiti si Lea.

“That’s why I won’t sing anymore. Not when you, ladies, are about to sleep. Iyon ang natutunan ko. Kaya dyaran!” Ibinalandra sa kanya ni Jake ang dala nitong libro na ngayon niya lang napansin. “I will just read you something until you can fall asleep.”

“A fairy tale book?” Hindi makapaniwalang sinabi ni Lea. “Ginawa mo naman akong bata-“

“Why? Don’t you believe in love?”

“I do but-“

“You can’t believe in love without believing in fairy tales first, Lea. Because love is one heck of a fairy tale.” Masuyong ngumiti sa kanya ang binata. “Kapag pala nagmahal ang isang tao, isa nang napakalaking biyaya niyon. It transforms you. Dahil nababago ka ng pagmamahal, sa ayaw o sa gusto mo. It’s… some sort of a magical thing. You know, changing so much all for love. But when the one you love loves you back, that becomes a fairytale, Lea.” Nag-iwas ito ng tingin. “Sa mundo na hindi lahat ng gusto mo, nakukuha mo, sa mundo na hindi lahat ng mahal mo, mamahalin ka rin, ang makahanap ng dalawang taong iisa ng nararamdaman ay isa nang napakalaking fairytale. I realized that now.”

Hindi nakasagotsi Lea. Nanatili lang siya na manghang nakatitig sa mukha ni Jake. Madalas, pakiramdam niya ay ibang tao ang kaharap niya sa tuwing nagsisimula na itong magsalita. Muli ay ngumiti ito sa kanya bago binuklat na ang hawak na libro kasabay ng pagbabasa nito.

“The story is about the Sleeping Beauty in the woods, honey. Once upon a time, there were a King and a Queen…”

Mariing naipikit ni Lea ang mga mata sa takot na masaksihan ni Jake ang muling pagpatak ng mga luha niya. It was so easy to cry these days. Pero noon ay sigurado siya sa iniiyakan. Si Timothy lang. Pero sa pagdaan ng mga araw ay para bang nadaragdagan ang mga bagay na iniluluha niya. Lalo na sa tuwing may mga bagong ginagawa si Jake.

Tuwing naluluha siya noon, sigurado siyang dahil lang iyon sa sakit. Pero nitong mga nakaraang araw, dahil na rin iyon sa hindi niya maipaliwanag na emosyon na lumulukob sa puso niya sa mga ginagawa ni Jake.

And tonight, she will cry out of gratefulness. Nang matapos na ang pagkukwento ng binata ay naramdaman niya ang paghalik nito sa kanyang noo.

“Good night, Lea. I love you.”

nang mahimbing at nagising kinabukasan na may lakas para sa pagsalubong sa bagong

“MOMMY?”

bihis na rin ito. Naroroon uli ang pamilyar na kinang sa mga mata nito. Sa loob ng ilang sandali ay nasilip niya

Many times, Lea felt like a failure. But in her daughter’s eyes, she was her super mom. At sa mga matang iyon

masayang ngiti. Hindi niya inakalang darating ang ganoong sandali. Iyong makukuha niya nang magpasalamat sa mga alaala ni Timothy nang hindi na nasasaktan. Iyong mas lamang na ang gratitude kaysa sa sakit. Right now, all she

ang isang kamay sa anak. “’Uwi na

mata. Mabilis na inabot nito ang kamay niya. Magkahawak-kamay silang lumabas na ng kanilang bahay. Sa gate ay naroroon na ang isang sasakyan. Sa tabi niyon ay naroroon rin ang mga magulang ni Timothy

pagyakap sa kanila ng anak. “Thank you for making my son so happy while he was still alive. Thank you for coming to our lives.

naipikit niya ang mga mata. Sa isip ay nakita

town we both call home, you will always find me there… waiting. No matter how long it takes, Lea.” Naalala niyang

sa wakas, pauwi na kami sa

niya noong mga bata pa sila nina Leandra at Jake. Dahil tanghali na siya madalas nagigising tuwing Linggo ay nauuna nang magsimba ang mga magulang sa kanya. Siya naman

pain, Lea was kind of spoiled. Ngayon niya lang na-realize ang bagay

mga assignments at projects niya ay nasa tabi niya ang binata. Kung tutuusin ay parati lang nasa buhay niya si Jake. Noong nagsolo siya ng bahay ay ito pa ang nagdoble ng mga locks ng mga pinto at bintana sa bahay niya. Ito ang namimili

sa umaga. Dahil madalas ay tulog mantika siya, ano mang pag-a-alarm niya ay hindi umuubra. Kaya ito ang pumupunta sa bahay niya at gamit

lahat. Ito rin ang naghahatid sa kanya sa opisina kung wala itong maagang meeting. At gabi-gabi sa tuwing hindi siya nito nasusundo o kaya ay may date ito ay tatawag ito parati para makasigurong nakauwi na siya nang ligtas. O

pala ay hindi niya pinangunahan ang pagmamahal dahil lang nasasaktan na siya. Dapat ay hinintay niya si Jake. Dahil minahal rin naman siya nito sa huli. Sooner or later, he was destined to realize

at kung hindi

and struggles just to realize that. Pero walang pinagsisihan si Lea sa lumipas na mga taon. Dahil ang lahat ng sakit at ang bawat patak ng luha

At gaya ng lyrics sa isang sikat na kanta,

isang nakaupong bulto sa unang hanay ng mga upuan sa simbahan. Tapos na

ganoong mga negosyo para mapalapit sa atin. Sa amin niya ibinuhos ang

na-realize niya pa rin?

Dahan-dahang naglakad si Lea palapit kay Jake. Naabutan niya itong lumuhod sa luhuran sa ibaba ng mga upuan pagkatapos ay pumikit. Tumabi siya ng upo sa binata. Gaya nito ay lumuhod rin siya. Pero nanatili lang siyang nakamasid sa mukha nito. Looking at him right now made her realized just how much she had missed this adorable man. She was glad that he

magaling. She needed time to heal first before she could join his battle, before she could fight

ng branch niyon sa Maynila at siya ang mamamahala niyon. Pero sa Pangasinan sila titira. Everything had been set. Luluwas siya sa Maynila isang beses isang linggo para silipin ang firm. Pero lahat ng disenyo ay sa itatayong bahay nila sa San Carlos Pangasinan niya gagawin. Kahit si Janna ay inaming iyon rin ang gusto para

si Lea sa totoong tahanan niya. And she

This is exclusive content from Dramanovels.com. Please visit Dramanovels.com to support the author and the translation team!

Comments ()

0/255