In A Town We Both Call Home

“KAILANGAN ko ng tulong mo.” Wala nang paligoy-ligoy pang bungad ni Jake kay Gypsy nang puntahan niya ito sa café nito. Dalawang araw lang siya sa Manila kaya isiningit niya sa itinerary niya ang pagsadya rito pagkatapos ng ilang sunod-sunod na meetings na pinuntahan niya. Mamayang gabi ay bibiyahe na siya uli pabalik ng Auckland.

Hindi man tumalab ang pangontrang sinabi ni Gypsy kay Jake ay nakuha na nito kahit paano ang tiwala niya. At siguradong pagtatawanan siya ng mga kaibigan sa oras na malaman iyon. Kabaliwan na kung kabaliwan. Pero nakahanda siyang maniwala sa kahit na kanino o kahit na saan kapag may kinalaman sa kanyang pamilya.

And right now, he will trust this Gypsy. Lalo pa at nagkatotoo ang naging hula nito noon sa kanya. At desperado na siya.

“Kailangan ko ng pangontra. Pero hindi para sa akin. Kundi para sa mag-ina ko. Nakahanda akong magbayad kahit na magkano. Basta tulungan mo lang akong matulungan sila para makapagsimula uli. Para maka-move on. Lalo na si Lea. Kahit na hindi na ako ang magustuhan niya. I just want her to be happy again.”

Ilang sandaling pinakatitigan si Jake ng Gypsy bago ito naglabas ng litrato at iniabot sa kanya. “Wala nang bayad ‘yan. Libre ko na ‘yan sa ‘yo.”

Nang ipaharap niya iyon sa kanya ay nasorpresa pa siya nang makilala kung sino ang nasa litrato. Si Taylor Swift iyon na nakilala niya dahil paboritong singer iyon ng anak.

“Ano’ng gagawin ko rito? Kakantahin ko rin ba ang mga kanta niya bilang pangontra?”

“Hindi.” Napailing pang sagot ng Gypsy. “Manalangin ka sa kanya. Siya ang Patron Saint of moving on. Pasensya ka na, Jake, pero wala na akong magagawa para sa ‘yo. Manalangin na lang tayo kay Taylor Swift. Sa bagay na ‘yon ay garantisadong matutulungan kita.”

I miss you so much. And I love you

sa narinig. Halos pabulong lang ang pagkakasabi niyon ni Lea pero hindi pa rin nakaligtas

Dahan-dahan niyang nilingon si Lea sa passenger seat. Tulog na tulog pa rin ito. Ilang gabi na itong parang pagod na pagod mula sa trabaho kaya deretso sa bahay niya na inihahatid ang mag-ina at doon na lang sila kumakain.

pa ay nalaman niya kung ano ang naramdaman ni

“Daddy…”

mga sinabi ni Lea. Pilit na ngumiti siya sa anak. Magaan

all right.” Pinasigla niya

niya nang inalis ang kanyang seatbelt at mabilis na lumabas ng kotse. Diniinan niya ang gilid ng mga mata para pigilan ang pagpatak ng mga luha. Ilang mararahas

Jake ang mukha ng babaeng pinakamamahal. Marahang pinunasan niya ang mga luha nito. Halos isang taon niya nang

And each time, the pain in his chest was growing

ng halos isang taon ay siya itong pinaghuhugutan

lang ibigay ang buhay ko kay Timothy, ginawa ko na. Matagal na. Because I would rather be the one to die than to see you like this. Pero pasensya ka na. Hindi ko ‘yon kayang gawin.” Gumaralgal ang boses niya. “Pasensya ka na at siya ang namatay. Sana ako