In A Town We Both Call Home

“ILANG linggo ko na rin ‘tong iniisip. I could’ve fought for Diana. But I didn’t. Before she came to me at Janna’s hospital room, a part of me was already prepared to let her go. At sa araw-araw na nakikita ko kayo ng anak ko, napapatanong ako sa sarili ko. Nagsisisi ba akong hindi natuloy ang kasal? I would look at you and then at Janna and my heart would immediately say no. Nasaktan ako at aaminin kong nasasaktan pa rin ako pero hindi ako nagsisisi, Lea. I don’t regret being with you and our daughter now. I can’t possibly regret something that is making me happy.”

Nag-init ang mga mata ni Lea lalo na nang mabakas ang katotohanan sa mga mata ni Jake. Sa liwanag na nagmumula sa poste hindi kalayuan sa kanila ay hindi nakaligtas sa kanya ang pamamasa rin ng mga mata nito. Tumagilid ito sa kanya at inabot ang mga kamay niya. Marahan nitong hinagkan ang mga iyon.

“Jake…”

“I miss you, you know. Terribly. Araw-araw ko na yata ‘tong sinasabi sa ‘yo.” Bahagyang natawa ang binata. “Dahil araw-araw kahit kasama kita, nami-miss kita. Hindi kita maabot kahit na anong gawin ko. I miss the way you call me like that. I miss the way you look at me, the way you smile at me. I miss everything about you. Lea, pwede bang… pwede bang magsimula tayo ulit? Ayusin pa natin ito. There could still be hope.”

Lumuluhang napatango si Lea. “I miss you, too, Jake. I miss you so much. And yes, there could still be hope, after all.”

Agad na niyakap siya ng binata na sa pagkakataong iyon ay ginantihan niya rin ng mahigpit ring yakap. Napatingala siya sa kalangitan kasabay ng matamis na pagngiti.

Mabubuo na ang pamilya niya. Sa wakas.

MASAYANG pinagmasdan ni Lea ang kanyang mag-ama na kasalukuyang naglalaro sa swimming pool. Gumuhit ang kuntentong ngiti sa mga labi niya nang marinig ang malakas na pagtili ng anak na nakikipagsabuyan ng tubig sa ama nito. Pero hindi nagtagal ay sa kanya naman tumutok ang mga mata ng mga ito.

Napaatras si Lea nang makita ang halos sabay na pag-ahon ng mag-ama. Parehong may malokong kislap sa mga mata ng mga ito. Natatawang napailing siya nang lumapit ang mga ito sa kanya. Itinuro niya ang iniihaw na karne. “Mamaya na ako. Tatapusin ko na muna ‘to.”

Tinawag ni Jake ang kasambahay nila at binilinang ito na ang mag-ihaw.

“But I want to personally do that-“

“Oh, come on, Lea. You have all the time in the world to grill for us.” Natatawang sinabi pa ni Jake bago siya nito biglang binuhat. Natatawa ring napatili siya nang mabilis na nanakbo ito papunta sa swimming pool kasabay ng pagtalon nito habang buhat pa rin siya. Narinig niya ang malakas na pag-cheer pa sa kanila ng anak.

Nang makaahon sa tubig ay sandali pang nasilaw si Lea sa flash ng camera ni Janna na sunod-sunod ang naging pagkuha sa kanila ng picture ng ama nito. Naiiling na napangiti siya kasabay ng paglingon kay Jake na nahuli niyang nakatitig sa kanya. There was fire in his eyes. And God… she couldn’t believe how much she yearned for that fire. Dahil napakatagal na simula nang una at huling makita niya iyon.

Malakas na napatikhim si Lea. “Jake, I-“

Pero bago pa man siya makapagsalita ay tinawid na nito ang natitirang distansiya sa pagitan nila. Naipikit ni Lea ang mga mata kasabay ng pagsalubong sa maiinit na halik nito. For the first time, he was kissing her and he was aware of it. Hindi na siya nito naipagkamali sa iba. Para sa kanya na talaga ang halik na iyon.

Pumatak ang kanyang mga luha. Jake’s lips will always be the ones she wouldn’t mind kissing forever. She welcomed that kiss. She welcomed passion back in her life.

NAPAHINTO sa pagpasok sa pool area si Timothy nang masalubong niya si Janna na galing naman roon. Bibisitahin niya sana ang mag-ina. At doon siya itinuro ng mga kasambahay. Huminto rin ang bata at mabilis na nagmano sa kanya. Hindi maikakaila ang kislap ng kasiyahan sa mga mata nito.

“Hello there, honey.” Bahagyang ginulo niya ang buhok ni Janna. “You’re glowing. Did something good happen?”

swimming pool. Kumunot ang noo ni Timothy bago sumulyap roon. Natigilan siya nang sa wakas ay matanaw si Lea. Pero

dibdib ay humarap siya kay Janna at pilit

“I brought your favorite ube cake. Nasa kitchen na. Magbihis ka muna at saka ka kumain. Pakisabi na lang sa Mommy mo na… dumaan ako.” Hinalikan niya ang bata sa noo bago siya nagmamadali nang

nagluluksa siya para sa puso niya. Iba

mo na rin ang sarili mo.” Parang baliw na pagkausap niya sa sarili. “They are now happy.”

sa kama. Muling pumatak ang kanyang mga luha nang maramdaman ang mumunting halik ng binata sa kanyang noo, sa mga talukap,

your eyes, Lea.” Masuyong

love you, Jake.” Hindi

na maging masaya nang ganoon sa piling ni Jake. Bawat araw ay parang bagong simula sa pagitan nilang tatlo ng anak. Marami na silang mga bagay na nagagawa nang magkakasama. Tinupad ni Jake ang mga pangarap niya. May mga pagkakataon pang magkakasama silang nagluluto at nagkukulitan sa kusina pagkatapos ay saka sila

sa pagtatrabaho. Pero hindi nabawasan ang oras nito para sa kanilang mag-ina. Naramdaman niyang totoo ngang bumabawi

na nilang humarap sa kanyang mga magulang. Finally, she can tell

you love me then

nararamdaman para rito. Masaya si Lea na finally ay malaya niya nang nasasabi na mahal niya ito. Kadalasan ay ngumingiti ito sa kanya sa tuwing naririnig iyon. He would look at her with that glitter in his eyes and then he would kiss her as passionately as he could. At kuntento na siya roon. Nakahanda siyang maghintay na matutuhan rin siya nitong mahalin. Sapat na sa kanya ang kaalamang may space na rin siya

umabot iyon sa mga mata nito. Hinaplos niya ang mga pisngi ng

“DIANA…”

ang binata pero hindi niya magawa dahil bigla ay nanginig ang mga daliri niya. Ilang ulit siyang napabuga ng hininga para alisin ang namuong tensiyon sa kanyang dibdib pero wala pa ring

lang ako ng… r-rinig, ‘di ba? We’ve just made love. You can’t possibly be thinking about someone else afterwards. Lea talaga

Muli ay paungol na sinabi ni Jake kasabay ng pagguhit

ng tuluyang paglandas ng mga luha niya. Patuloy siyang umatras hanggang sa bumagsak siya sa sahig. Nanakit ang kanyang pang-upo at mga binti pero hindi niya iyon ininda. Dahil wala pa ring mas sasakit pa sa

kung saan siya kanina nakahiga. Nang walang makita ay dumilat ito. Bumangon ito at para bang nagulat nang makita siya sa ibaba. Agad na nilapitan

itinulak ni Lea ang binata. Naihilamos niya ang mga palad sa kanyang mukha. Pakiramdam niya ay nangangapal ang mga iyon na para bang sinampal siya. Kung sana nga ay ganoon lang ang naranasan niya. Pero higit pa roon ang pagragasa ng sakit sa puso niyang akala niya ay pahilom na. Pero hindi pala. Dahil

“Because whenever I look at Janna, I see you. Sa tuwing tinitingnan ko siya, nahihirapan akong panindigan na galit ako sa ’yo. Nahihirapan akong panindigan na gusto na kitang kalimutan. Nahihirapan akong panindigan na hindi na kita mahal. She looked exactly like you, Jake. And every single time that

“Lea-“

kita kaya nga hinayaan lang kita sa kung ano ang gusto mo. Kaya nga hindi ko na ipinagpipilitan ‘yong sarili ko sa ‘yo. Because I wanted you to be happy, Jake. Ako na nga ang lumalayo, ‘di ba? Pero lumapit ka.” Bahagyang dumiin ang boses ni Lea. “At sinabi mong gusto mong sumubok. And I was the happiest woman in the world just because of

“Lea-“

ngayon kaya hindi mo ako magawang mahalin?” Nanginginig ang mga kalamnang lumapit si Lea kay Jake at inabot ang batok nito. Mariing hinagkan

me like Lea! O kahit tulad na lang ni Diana, Jake. Kung hindi mo ako makita bilang si Lea, kahit tingnan mo na lang ako bilang si Diana. Pwede naman akong maging substitute ng babaeng mahal mo. ‘Wag mo lang akong gawing substitute ng namatay na kapatid mo. Hindi ko na kaya ‘yon. Pretend that I’m Diana instead, pretend that you love me. I can be like her, Jake.” Nakikiusap nang dagdag

“Stop it!”

ang mga kamay nito sa kanya pero hindi siya sumuko. Lumuhod siya sa harap nito at mahigpit na humawak sa pajama nito. “Kabaliwan na kung kabaliwan. Pero kahit tatlong minuto lang. O kaya kahit isang minuto, mahalin mo

Nagtaas na ito ng boses.

to need me like this. Halos magmukha na akong babaeng parausan para sa ’yo. Ayoko rin nito. Ayoko ng ganito. Dahil hindi naman ako ganito.” Gumalaw ang mga balikat ni Lea sa paghikbi. “Pero nang minahal kita, lahat, kinalimutan ko na. At natatakot ako. Na baka kapag nagpatuloy pa ‘to, lalo akong mawala sa sarili ko. Kasi sa ’yo na umikot ang mundo ko. Hindi ko na kilala kung sino ako sa tagal kong naging si Leandra para sa ’yo. Gusto ko namang mabuhay bilang si Lea. Kahit ngayon lang. Ayoko na. Gusto ko nang bumalik sa dating ako. Pero hindi ko