In A Town We Both Call Home

PAKIRAMDAM ni Jake ay may namuong bara sa kanyang lalamunan nang makita ang anak sa hardin ng bahay ni Lea. Tahimik ito at para bang napakalayo ng tingin habang pilit itong kinakausap ng ina nito. Simula nang mailabas ito sa ospital mahigit dalawang linggo na ang nakararaan ay hindi pa rin ito nagsasalita. Ayon sa doktor ay wala namang napinsala sa ulo nito. Pero malaki daw ang posibilidad na na-trauma ang bata sa nangyari kaya ito nagkakaganoon.

But Jake knew better. It was because of him.

It had always been because of him.

Alam niyang kung hindi lang dahil kay Janna ay ipina-ban na siya ni Lea sa village na iyon. Marahas siyang napabuga ng hininga. Kahit paano ay malaki ang pagpapasalamat niyang palapit na ang summer break nina Janna sa eskwela nang mangyari ang insidente. Hindi maaapektuhan nang husto ang pag-aaral nito. Kung magkakaroon ng himala at makakapagsalita ito sa mga darating na linggo, makakapasok itong muli.

Unti-unti ay lumapit si Jake sa anak. Sa bawat paghakbang niya ay pabigat nang pabigat ang loob niya. Araw-araw ay pinupuntahan niya ang anak. Kung pwede nga lang na mag-camping na siya sa hardin ay gagawin niya pero duda siya kung hahayaan iyon ni Lea. Dahil pinapapasok man siya nito sa bahay nito ay para bang nagmamadali rin itong paalisin siya kaagad.

Because his presence meant pain. Hindi man nito iyon direktang masabi ay nararamdaman niya iyon. At naiintindihan niya ito. Nag-aalala itong mas masaktan si Janna sa tuwing nakikita siya. Iyon mismo ang dahilan kaya bihira siyang makadalaw sa bahay na iyon. Kung bakit gustuhin niya man ay hindi niya magawang magpakita nang husto sa anak.

Hindi niya matagalan ang panliliit na nararamdaman sa harap ng mismong anak. Pati na ang piping pangunguwestiyon sa inosenteng mga mata nito na alam niyang dala ng pagkakahiwalay nila ng tirahan at ng marami pang bagay tungkol sa pamilya nila na hindi naman dapat nararanasan nito. Idagdag pa roon ang pang-uusig ng konsensiya ni Jake. Hindi niya matagalan ang sakit na alam niyang pare-pareho nilang nararamdaman sa tuwing nagkikita sila. Hindi niya matagalan ang katotohanang siya ang dahilan kung bakit itinakwil si Lea ng sariling mga magulang nito. He never wanted to hurt her. Pero parati niya na lang itong nasasaktan. Napakalaki ng isinakripisyo nito para sa kanya. And every single day since then, he had lived with regrets.

Hindi kahit minsan naging madali para kay Jake ang malayo sa sariling anak. He had never been so happy over a single smile until Janna smiled to him for the very first time. Before he became a father, he didn’t know how life could be so meaningful. Ipinagmamalaki niya ang kanyang anak. Hindi niya nga lang maiparamdam iyon nang maayos dahil sa sitwasyon nila. Dala man nito ang apelyido niya ay hindi pa rin sapat iyon. Nag-alala siyang isapubliko ang tungkol rito at magkaroon ito at ang mga nakapaligid rito ng mas maraming tanong kung bakit hindi sila kasal ni Lea lalo at masyado pang bata ang anak para maunawaan nito ang totoong nangyayari.

“Hello, princess.” Pilit na pinasigla ang boses na bati ni Jake sa anak nang makalapit na rito. Agad namang nagpaalam si Lea na may aasikasuhin na muna sa kwarto nito. Malungkot na tinanaw niya ang pagpasok ng dalaga sa loob bago niya ibinalik ang atensiyon sa anak. Nahuli niya itong nakatitig sa kanya. Inginuso niya ang stool sa tapat nito. “May I?” Nang tumango ang bata ay mabilis siyang naupo. “How are you today, princess?” Inabot niya ang mga kamay nito. “Daddy missed you. I wish I could hear you say you miss me, too. I miss your beautiful voice a lot, you know.”

Matipid na ngumiti lang ang bata.

Nagsikip ang dibdib ni Jake. Inilapit niya ang stool na kinauupuan sa tabi ng anak at maingat na hinawakan ang mga pisngi nito. “Janna, kung masama ang loob mo kay Daddy, sabihin mo. I would rather hear you say it. Kesa naman ‘yong ganito. ‘Wag tayong ganito, please?”

Nag-iwas ng mga mata ang bata.

“My… wedding didn’t take place. I’m so sorry about that, princess. Maraming bagay ang akala ko ay hindi ko pa pwedeng sabihin sa ‘yo noon. I worry that you wouldn’t understand. Nalimutan kong matalino pala ang anak ko sa kabila ng murang edad niya. Nalimutan kong napalaki ka nang maayos ng Mommy mo kaya siguradong mauunawaan mo ako sa dulo. Janna, your Mommy and I do love you so much. Hindi ko man ‘yon madalas naipapakita pero mahal na mahal kita.

si Daddy. Naipaliwanag ko na sa ‘yo kung paano sila namatay. You also knew that before your Mommy and I became parents, we were the best of friends. Pero may… nangyari.” Sa kauna-unahang pagkakataon ay paliwanag ni Jake. “Ten years ago, out of guilt, I considered it as a mistake. Pero hindi na ngayon. Ikaw ang pinakamagandang bagay na nangyari sa buhay ko, Janna. Pero hindi ako makalapit sa ‘yo, sa inyo ng Mommy mo. Because I was scared.” Nag-init ang mga mata niya. “I felt like I

nagpatibok sa puso niya ay nasaktan niya rin. Dahil hindi rin siya umamin rito. That was when he realized that nobody

I would often see the pain in her eyes every time she looked at me. And I couldn’t stand it. And you… you were beginning to look at me the way she does. And believe it or not but it hurts. Masakit dahil parang mula’t sapul, wala na akong pag-asang makabawi pa sa inyo. I’m so sorry, Janna. I wish you can tell me how I could make it up to you. Nakahanda si Daddy na gawin ang lahat para makabawas man

“S-stay.”

pag-asa. Mabilis na niyakap niya ang anak. Nang maramdaman niya ang pagganti nito ng yakap ay

na. Pero mananatili siya gaya

magkakasunod na katok ang pinakawalan ni Lea sa pinto ng kwarto ni Janna bago siya tuluyang pumasok. Naabutan niya ang anak na nakahiga na sa kama nito, patalikod sa direksiyon niya. Hindi nakaligtas sa kanya ang paghikbi nito. Sandali siyang napahinto sa paglapit. Pakiramdam niya, simula nang naging isang ina

includes their daughter. Totoong napakadali lang ang maging ina. Pero napakahirap ang magpakaina. Lalo na sa mga

loving your child first before yourself, it was setting aside your happiness. Napahugot si Lea ng malalim na hininga. Narinig niya ang lahat ng naging pag-uusap nito at ni Jake sa hardin. Dahil nagising na ang anak, naging madali kahit paano para sa kanya ang umunawa. Nasa sala pa rin ang binata na iniwan niya pansamantala

ito mula sa likod. Ipinikit niya ang mga mata at isinandal ang noo sa balikat nito. “Talk

ang paghikbi ng bata. “Were you crying all this time because of me? Because I was born? Do

not!” Bumangon si Lea. “Humarap

sa pagkatao. Mabilis na pinunasan niya ang mga luha ng anak. “I wasn’t crying because of you. Kung tutuusin, ikaw ang nag-iisang dahilan kung bakit nagagawa ko pang ngumiti. You’re my only treasure, Janna. At hindi ako kahit kailan magsisisi na dumating ka sa buhay ko.

kita. Fun suddenly started to mean Disney movies and bedtime stories.” Bahagyang napangiti si

magpagatas sa oras na magising na ito. Hands-on siya pagdating sa

bed. Takot na takot ito lalo na tuwing malapit na ang Halloween at nagsisimula na ang mga kwento sa telebisyon o radyo tungkol sa mga multo. Nang mawala iyon, sa mascot naman ito sumunod na

Puno ng pagmamalaking napangiti si Lea. They had come a

your mother is a privilege, Janna. I gained a whole new world when I had

anak. Bumangon rin ito at niyakap siya. “I

Lea. Nang ang sumunod na maalala ay ang hiling nito sa ama ay bahagya siyang humiwalay rito. “Do you really want Daddy to stay here with us? Will that