In A Town We Both Call Home

“SINO ang ama?”

Mariing nakagat ni Lea ang ibabang labi nang marinig ang nanginginig na tanong na iyon ng kanyang ama habang nasa tabi nito ang kanyang ina na nananatiling nakatulala sa kanya nang mga sandaling iyon. Nang makita niya ang pamamasa ng mga mata nito ay agad siyang napayuko.

Apat na buwan na hindi umuwi si Lea sa kanilang probinsya. Puro ang pagtawag lang sa mga magulang ang nagawa niya para hindi mag-alala ang mga ito. Hindi rin nakakadalaw ang mga ito sa kanya dahil nahihirapan na raw magbiyahe, isang bagay na lihim na ipinagpasalamat niya noon. Dahil hindi niya alam kung paano haharapin ang mga ito. Kulang pa rin ang lakas ng loob niya ngayon. Kung tutuusin ay wala sa plano ang pag-uwi niya sa probinsiya. Ginamit niya ang naipong leave sa trabaho para sana makapagpahinga mula sa sunod-sunod na naging projects niya.

Pero sa unang araw ng bakasyon ni Lea ay natagpuan niya na lang ang sariling nasa tapat ng bahay ng mga magulang. Ni wala siyang dalang anumang gamit maliban sa shoulder bag niya. Napahinto sa masaya sanang pagsalubong sa kanya ang mga magulang nang agad na tumutok ang mga mata ng mga ito sa bahagya nang maumbok na tiyan niya.

“Babaguhin ko ang tanong ko, Lea.” Matigas pa ring sinabi ng ama pagkaraan ng ilang sandali. “Nasaan ang ama?”

Napailing siya kasunod ng paghikbi. Minsan nang tinangka ni Jake na ipaalam sa mga magulang niya ang katotohanan pero pinigilan niya ito. Dahil kilala niya ang mga magulang. Alam niyang hindi papayag ang mga ito na walang kasalang mangyari. Kaya hangga’t maari ay gusto niya na muna sanang ilihim ang tungkol sa ama ng dinadala niya. Mahirap dahil alam niyang sasama ang loob ng mga magulang sa kanya pero mas mahirap kung ipipilit ng mga ito ang gusto lalo pa at nakapagdesisyon na siya.

Narinig ni Lea ang paghikbi rin ng ina. Gustong-gusto niya itong abutin at sabihing magiging maayos rin ang lahat. Pero kahit siya ay hirap na hirap paniwalaan ang bagay na iyon. Hindi siya kahit na kailan nagbigay ng pasakit sa mga magulang. Maliban sa mga oras na iyon.

“Saan, Lea?” Mayamaya ay garalgal ang boses na tanong ng ina. “Saan kami nagkulang sa pagpapalaki sa ‘yo? Ano’ng nangyari sa ‘yo, anak?”

mukha si Lea at pilit na sinalubong ang mga mata ng mga magulang. Nakaramdam siya ng panliliit

Ang tanging

natatakot siya. Ilang buwan na lang at magiging ina na siya. Ni hindi niya sigurado kung magiging mabuti siyang ina. Gusto niyang sabihin na nag-aalala siya para sa hinaharap. Na nasasaktan siya dahil hindi niya nakikita si Jake. Puro ang assistant nito na si Therese ang nakakausap at nakakaharap niya na nagdadala parati ng mga prutas, pagkain, at kung ano-ano pa sa kanya. Halos linggo-linggo ay may mga maternity dress at iba pang materyal na bagay siyang natatanggap para sa kanya at sa bata. Kumpleto na rin

magiging anak niya pero hindi niya iyon tinanggap. Sobra-sobra na iyon. May pera ring ipinapadala si Jake pero ang para sa pagpapa-check up niya lang ang kinukuha niya. Ang iba ay ibinabalik niya na. May driver ring ini-assign sa kanya ang binata at kasambahay na tinanggihan niya rin. Kasama ni Jake ang mga iyon na pumunta sa bahay niya. Hindi niya na alam kung paano pa

ang mga kaya nitong ibigay ang gusto niya dahil kaya niya rin iyong bilhin para sa sarili lalo na at may sariling ipon naman siya. Pero ginagamit niya pa rin ang mga ibinibigay nito dahil sa pamamagitan ng mga iyon ay nararamdaman niya kahit paano si

Pero paano ba kung mukhang sa kabila ng kalagayan niya ay wala naman itong interes na kausapin siya? At ano bang sasabihin niya rito? Ang akala niya noong huling mag-usap sila ay hindi siya mag-iisa sa magiging

Jake would just text her every time, telling her to take care. Parati niyang ipinapaalam sa assistant nito ang schedule niya, umaasa na

ng pagkakakilala sa binata. At ayaw niya ring ganoong lalaki ang ipakilala sa mga magulang. Isang lalaki na ni hindi siya magawang harapin. Mas lalong masasaktan ang mga ito sa oras na malaman ang

namayani sa kanilang tatlo ay

na magsabi ng totoo sa amin. Saka ka na lang bumalik kapag nakahanda ka nang ibangon ang sarili mo at kapag nakahanda ka nang ipakilala ang ama ng anak mo. Dahil pare-pareho ko kayong hindi

niya inakalang aabot sa ganoon ang lahat. Lumapit siya sa

“’Tay, please. Kayo at ang magiging anak ko na lang ang meron sa akin.” Nagmamakaawang sinabi niya.

umamin ka sa amin!” Napaatras si Lea nang sa kauna-unahang pagkakataon ay nagtaas ng boses ang ama sa kanya. “Sino ang lalaking gumawa niyan sa ‘yo at hinahayaan kang mag-isa ngayon? Alam mo ba kung gaano kahirap ang lumaki nang walang ama? Ilang beses ko iyong sinabi sa ‘yo noon