In A Town We Both Call Home

“MOMMY, what are we doing here?”

Pinigil ni Lea ang mapahikbi nang marinig ang napakainosenteng tanong na iyon ng kanyang sampung taong gulang na anak. Mula sa manibela ay dahan-dahan niyang nilingon si Janna. Ilang sandali siyang hindi nakapagsalita nang humarap sa anak at muling napagmasdan ang mukha nito dahil pakiramdam niya ay ang sariling ama mismo nito ang kaharap niya. Magkamukhang-magkamukha ang dalawa.

Nagsimulang mamasa ang kanyang mga mata. Seeing her daughter always give her that bittersweet feeling. Masaya si Lea na kasama ang kanyang munting prinsesa. At kahit na kailan ay hindi niya pagsisisihan ang pagiging isang ina kahit na napakalaki ng naging kapalit niyon para sa kanya. Nawala sa kanya ang ilang mahahalagang tao sa buhay niya dahil doon kaya si Janna na lang ang meron sa kanya ngayon.

At hangga’t maari ay ayaw niyang magsinungaling pa rito. Iyon ang dahilan kaya sila nasa tapat ng simbahan ngayon.

Pero nang makarating roon, saka naman naduwag si Lea na ipaalam na sa anak ang lahat. May bahagi sa kanya ang gustong tumakas palayo roon pero mas malaki rin ang bahagi sa kanya na nagdidiktang pigilan ang mga nakatakdang mangyari. Pero hindi niya alam kung saan siya huhugot ng lakas para gawin iyon.

“Mommy?”

“I promise you that after this, we will go and watch a movie, sweetheart.” Naibulong na lang ni Lea habang sa likod ng isip ay humihiling ng milagro, humihiling na sana sa pagkakataong iyon ay maawa naman ang langit at mapakinggan naman siya. Kahit ngayon lang. Para sa anak. Para sa kanya… Para sa mga umaasang puso nila.

“May pinagawa ‘yong teacher ko sa amin a few days ago, Mommy. It was an essay about how well we know our mothers.” Mayamaya ay malambing na sinabi ni Janna. “Ipinabasa sa amin sa klase ni teacher isa-isa ang essays. Ang sabi ng ilang classmates ko, ang Mommy daw nila kapag umiiyak, nagsa-shower o kaya nagsu-swimming para hindi obvious. Pero siyempre, nahahalata daw nila. They said they have a super skill that’s why they can notice those things.

“Iyong iba naman, malalaman daw nilang masaya ang Mommy nila kapag nagluluto. It depends upon the taste daw, Mommy. When their mothers are happy, the meal would taste delicious.” Ngumiti si Janna, lumitaw ang dimples nito sa magkabilang pisngi. Iyon lang ang namana nito mula sa kanya, ang ngiti nitong iyon, ang mga dimples nito.

God… ilang taon na nga ba simula nang ngumiti siya na katulad ng ngiti ng anak? Sa sobrang tagal na ay hindi niya na maalala.

namamaos na

lang ay makikita nang napakatalinong bata ng kanyang munting prinsesa. Bukod pa roon ay napakabait rin nito. Kahit kailan

me to go and watch a movie with you. At do’n ka iiyak. Kahit walang nakakaiyak. Ilang beses kang nagyayaya

sweetheart. No, it isn’t you.” Garalgal ang boses na sagot ni Lea. Inabot niya ang anak at mabilis na niyakap. “You are such an adorable kid. Kahit kailan

“If it’s not me, then is

alam kung ano ang isasagot. Nauubusan na siya ng ikakatwiran. Sa ibang pagkakataon ay ie-encourage niya ang pagiging palatanong ng anak. Dahil parating sign iyon ng katalinuhan, ng kagustuhang maraming malaman. Pero hindi

mayamaya. Hindi maikakaila ang matinding lungkot sa

“Janna, hindi totoo ‘yan. Daddy loves you.” Iyon lang ang nag-iisang bagay na sigurado siya. Na kahit paano ay

now? Ilang weeks na siyang hindi nagpapakita sa atin, Mommy. And I miss him a

Paano niya ba ipapaliwanag sa anak na sa mga sandaling iyon ay nasa simbahan lang sa kanilang tapat ang Daddy nito at nakahanda nang magpakasal sa iba? Napalingon siya sa bintana sa gawi niya para maibsan kahit kaunti ang bigat sa dibdib na

huminto ang isang pamilyar na sasakyan sa tapat rin ng simbahan. Mula roon ay nagmamadaling bumaba si Alexis. Nabuhay ang pag-asa sa puso ni Lea. Muli siyang humarap sa anak. “Your Daddy is

mga mata ni Janna. Mayamaya pa ay nagmamadali na itong bumaba ng sasakyan. Gaya ni Alexis ay nanakbo rin ang bata papunta sa simbahan.

joined. If any person can show just

salitang iyon ng pari ang naabutan ni Lea nang makapasok na siya ng simbahan. Kitang-kita niya ang pagkabigla ng anak. Namutla ito. Agad na lumapit siya rito at hinawakan ito sa

nilingon niya si Alexis na nakatayo hindi kalayuan sa kanilang mag-ina at mukhang hindi pa nararamdaman ang presensiya nila. Hindi nakaligtas sa kanya ang pagkuyom ng mga