Don't Let Me Go, Diana

"HELLO, earthlings! I'm looking for a woman named Diana Ferrel. Do you know where she is?"

Gulat na napaangat ang ulo ni Diana mula sa binabasang libro nang marinig ang malakas na tanong na iyon ng isang pamilyar na baritonong boses. Nakita niyang nakatayo si Alexis sa bukana ng library na mukhang hindi alintana ang iritasyon sa mukha ng librarian na nakaupo hindi kalayuan sa binata.

Natensiyon si Diana. Ano ang posibleng kailangan sa kanya ni Alexis? Malakas lang ang loob niyang lapitan ito kapag tulog gaya noong nagdaang gabi pero ngayon...

Akmang itatakip niya na lang ang libro sa kanyang mukha nang makita na siya ni Alexis. Nakangising pumasok ito sa library at lumapit sa kanya.

"There you are!" May kalakasan pa rin ang boses na sinabi ng binata.

"Can you please tone down your voice?" hindi napigilang sagot ni Diana. Nag-aalalang napatitig siya sa iba pang estudyante sa library. Naramdaman niya ang pag-iinit ng mga pisngi nang malamang sa kanila na ni Alexis nakatuon ang mga mata ng mga ito. "Ano ba'ng kailangan mo?"

"Marami." Ibinaba ni Alexis ang hawak na libro ni Diana. "Come with me."

"You, two, get out." anang librarian. "Now!"

Lumawak ang pagkakangisi ni Alexis. Inilahad nito ang isang palad sa kanya. "Heard that? Come on. Umalis na tayo. May basbas na tayo ng librarian."

Ang binata na ang mismong umabot ng kanyang kamay at hinila siya patayo. Bumilis ang tibok ng puso ni Diana pero pilit na binalewala niya iyon. At kaysa higit na makakuha ng atensyon ay naiiling na sumama na lang siya.

Sumaludo pa si Alexis sa librarian nang madaanan nila ito. Apologetic na ngumiti na lang si Diana sa librarian bago sumunod na sa binata na hindi pa rin binibitiwan ang kamay niya. Dinala siya nito sa open field kung saan niya ito unang nakita.

"Ikaw raw ang naghatid sa akin kagabi," panimula ni Alexis. "Kasalanan mo 'to. Hindi mo na dapat binanggit pa kay Manang Renata ang pangalan mo. Na-trace tuloy kita. That old woman can get a bit chatty at times. So tell me, Diana, gaano na karami ang mga nalalaman mo tungkol sa akin ngayon?"

"MAY gusto ka bang inumin? Ihahanda ko para sa 'yo. Pwede ring dito ka na lang maghapunan. Ipaghahain kita."

niya sa gate ng tatlong palapag na bahay nina Alexis. Bahagyang masungit ang pagbungad nito sa kanya kaya matapos niya itong batiin ng magandang gabi at ipaliwanag na nadaanan lang niya ang alaga nito sa kalsada ay hindi na siya nagsalita uli. Sinamahan nito

sana si Diana kay Manang Renanta nang bigla na lang ito mag-alok

muna. Inalok rin nito ng maiinom si Mang Nick na magalang namang tumanggi. Nagpaalam ang kanyang bodyguard na sa gate na lang siya hihintayin. Sandaling nawala si Manang Renata. Sa pagbalik nito sa sala, may dala na itong dalawang tasa ng umuusok na

na para bang inaalam ang nilalaman ng isip niya. Idinaan niya na lang sa ngiti ang hiyang nararamdaman. "Wala po akong ginawa sa alaga ninyo, Manang Renata. Hindi ko lang po maatim na hayaan siyang magpalipas ng gabi sa kalsada lalo at wala

naghatid rito kay Alexis. Ilang beses na akong tumawag sa kanya noon na halos puro mga babae ang nakakasagot. Gaya ng ginawa ko kanina ay nagbabakasakali ako at ipinapaalam ko rin sa kanila ang address ni Alexis pero

Muli siyang napangiti nang malasahan iyon. Gaya iyon ng timpla ng kanyang ina. Bigla ay na-miss niya ang kanyang ina. Dalawang linggo pa bago ito bumalik sa bansa kasama ang kanyang ama. "Your coffee reminds me of my

pa lang kita nakita pero gusto na kita. Magaan ang loob ko sa

una at huling pagtapak ko rito. Schoolmates lang po kami ni Alexis. Hindi po kami magkaibigan

'yan pero mabait na bata rin 'yan. Hindi niya nga lang alam." Bumuntong-hininga ito. "Napapadalas talaga ang pag-inom niya lalo na tuwing malapit nang dumating ang birthday niya. Parati niyang pinagsisisihang ipinanganak siya at

"Ano po ang

masisisi." Rumehistro ang kalungkutan sa mukha ni Manang Renata. "Kung tutuusin ay gusto ko na ring magpahinga sa paninilbihan sa kanila at manirahan na lang sa probinsya tutal ay sapat naman na ang mga naipon ko. Bukod pa roon ay tumatanda na rin ako. May mga apo na rin akong dapat alagaan. Pero hindi ko maiwan si Alexis. Gusto kong makahanap na muna siya ng taong pwede kong mapag-iwanan sa kanya, ng taong makakaunawa sa pinagdaraanan niya." Tinitigan si Diana ng matanda nang may halong pag-asam. "At umaasa akong sana ay ikaw na 'yon, Diana. Sana ay ikaw na ang hinihintay

nang bitiwan ni Alexis ang kamay niya. Hindi niya alam pero nakaramdam siya ng lungkot nang bumitaw ito sa kanya. Para bang agad na nakasanayan niya

araw na nakita niya ito sa open field ay nalimutan niya na iyon. Binalikan niya iyon nang sumunod na araw pero hindi niya na nakita. Akala niya ay may ibang nakadampot na niyon.

Sinindihan nito ang mga iyon gamit ang lighter sa bulsa nito at itinirik sa bahaging walang damo. "W-what are you

mga labi ni Alexis nang humarap kay Diana. "So the princess can talk now. Ang akala ko, nakain mo na ang dila mo." Nagkibit-balikat ito. "Ang akala ko rin ay matatagalan ka pa bago magsalita. Kaya magse-celebrate na muna sana ako." Tinapik nito ang space sa tabi nito. "Kapag nangalay ka na, pwede kang

ang swabeng pabango nito. Hindi na tumigil pa sa mabilis na pagtibok ang kanyang puso mula pa kaninang abutin nito ang kamay

taong pwede kong mapag-iwanan sa kanya, ng taong makakaunawa sa pinagdaraanan niya. At umaasa akong sana ay ikaw

Manang Renata. Pero hindi na ito nagkwento pa noong nagdaang gabi. Nakahiyaan niya naman nang magtanong dahil may pakiramdam siyang kahit gawin niya iyon, hindi na

mahina

"Who?"

"Mine."

ang pag-inom niya lalo na tuwing malapit nang dumating ang birthday